Að lána fyrir dýru hobbíi

Bush vill lána 700 milljarða dollara, skrifast 700.000.000.000,- til að redda atvinnulífinu. Þetta eru 66703 milljarðar króna, jafnvirði u.þ.b. 2.7 milljóna íbúða miðið við 25 milljónir stykkið. Þá er það komið á hreint. Þetta er slatti af aurum.

Maðurinn sem vill óður hjálpa "venjulegum ameríkönum" setti þetta af stað sjálfur. Stríðið í Írak kostar um 200 milljónir dollara á dag (19 milljarða króna, 760 íbúðir). Stríðið hefur staðið í fimm ár. 365 milljarðar dollara. Afghanistan kostar líka sitt. Slæm efnahagsstjórn kostar eitthvað. Ef Bush að taka lán fyrir eigin mistökum og engu öðru?

Hér er smá listi sem ég fann yfir það hvað stríðsrekturinn kostar í raun og veru. Þetta er tekið af síðu Demókrata, en það á ekki að skipta máli. Samkvæmt Washington Post er kostnaðurinn mikið hærri.

For the cost of fighting the war in Iraq one day, we could...

HOMELAND SECURITY

• One day in Iraq could provide 3.97 million households with an emergency readiness kit.

• One day in Iraq could purchase 780 fire trucks for improving local emergency response capabilities.

• One day in Iraq could employ 4,919 fire fighters, 4,222 police patrol officers, or 7,052 paramedics and emergency medical technicians for one year each.

EDUCATION

• One day in Iraq could cover the full cost of attendance for one year at a public college for more than 17,100 students.

• One day in Iraq could employ 4,269 elementary school teachers or 4,027 secondary school teachers for one year.

HEALTH CARE

• One day in Iraq could provide health insurance coverage to 344,500 working Americans to give them a break from the rising cost of coverage.

• One day in Iraq could provide health insurance coverage for one year to 380,900 uninsured children in America.

• One day in Iraq could employ 3,597 additional registered nurses for one year.

• One day in Iraq could immunize every person over 65 in the U.S. against influenza 4.6 times over.

• One day in Iraq could immunize every baby born in the U.S. last year against measles, mumps, and rubella 14.2 times.

LABOR

• One day in Iraq could provide unemployment benefits for almost 722,000 unemployed Americans for one week.

• One day in Iraq could fund Social Security retirement benefits for one day for over 6.75 million Americans.

• One day in Iraq could pay for an increase of $3.34 per hour in the wages of every minimum wage worker in the country.

• One day in Iraq could provide paid sick leave to half a million workers for an entire year.

BASIC NEEDS

• One day in Iraq could buy 71.55 million gallons (271 m. ltr) of unleaded regular gasoline.

• One day in Iraq could pay for one year’s gasoline consumption for 97,500 Americans, even at today’s elevated prices.

• One day in Iraq could buy 63.1 million gallons (239 m. ltr) of fortified whole milk.

• One day in Iraq could buy 166.6 million cartons of large Grade A Eggs sold by the dozen.

INTERNATIONAL

• One day in Iraq is equivalent to half of the Gross Domestic Product (GDP) of the country of East Timor.

• One day in Iraq could feed all of the starving children in the world today almost four and a half times over.

• One day in Iraq could vaccinate three-quarters of the children in Africa for measles and give millions a lifetime protection from the disease.

• One day in Iraq could build 5,571 AIDS clinics in Africa.

• One day in Iraq could provide 650,000 women in Africa living with HIV/AIDS antiretroviral treatment for one year to extend their lives and improve the lives of their children.

Efnahagslífið í hættu

Undir Svörtum Sandi

Það er erfitt að lýsa tilfinningunni við að klára handrit í fullri lengd. Ekki að það sé tilbúið. Ég þarf að endurskrifa, endurskrifa aftur og sennilega enn einu sinni. Handritið sem ég var að klára er reyndar önnur útgáfa. Sú fyrsta var yfirfull af flassbökkum, svipað og stuttmyndin. Ég var ekki sáttur við aðalsöguna, sem gerist í nútímanum. Pétur var í slæmu sambandi og var hálfgerður ræfill. Það gat ekki gengið. Nýja útgáfan er allt öðruvísi. Rómantíkin er mikið til farin og harkan kom í staðinn. Það er komin alvöru ástæða fyrir öllu þessu veseni sem Pétur, Emilía, Halla og þau öll fara í gagn um. Pétur er aðalpersóna í kvikmynd. Hann þarf að geta haldið henni uppi og sigrast á öllu veseninu sem ég hendi í andlitið á honum. Ég verð að gefa ykkur virkileg góða ástæðu til að finna til með Emilíu.

Ég er nokkuð sáttur við stefnuna sem nýja útgáfan er að taka. Hún er allavega mikið betri en síðasta. Það eru atriði sem erfitt var að skrifa. Ég fann mikið með nokkrum persónum því mér fannst ég ekki vera sanngjarn gagnvart þeim, en það er þeirra að yfirstíga þann vanda og vinna úr honum.

Ég vona að ég hafi tíma til að pússa smá áður en ég kem heim. Takist það ekki, er ég allavega með grunnhugmynd sem ætti að virka vel. 

Eins og komið hefur fram í helstu fjölmiðlum heims, verður stuttmyndin sýnd á RIFF. Ég mun taka þátt í kvikmyndasmiðjunni og kem alveg spes ferð til Ísland fyrir það. Vilji fólk vera í bandi, vilji einhver spyrja hvernig ég fer að því að vera svona ofboðslaga suxessfúl í útlandinu eða vilji einhver hjálpa mér að framleiða stórmyndina, er um að gera að emila á mig (sjá hér til vinstri) eða hringja í síma 8686976 eftir rétta viku. 

i love you all 

Alþjóðleg kvikmyndahátíð í Reykjavík hefst á fimmtudaginn

Akureyri, Egilsstaðir, Ísafjörður...

Það er varla spurning að ef þessi blöð verða brennd er það ekkert annað en stórslys. Er ekki hugmynd að Ríkið láti Þjóðminjasafnið eða Landsbókasafnið hafa einhvern pening til að undirbúa björgunina? Það má svo örugglega fá styrk úr einhverjum Norrænum og Evrópskum sjóðum til að byggja veglegt dagblaðasafn einhversstaðar á landinu. Það má auðvitað bæta íslenskum blöðum við og hafa gamlar prentvélar til sýnis. Tekjur má svo hafa af afritunum og póstkortaprentun, svo eitthvað sé nefnt. Þetta myndi örugglega verða heimsfrægt safn ef vel yrði að staðið.

Það þyrfti auðvitað ekki endilega að vera í Reykjavík. Þetta er kjörið tækifæri til að byggja upp eitthvað merkilegt á landsbyggðinni. Verði safnið vel hannað og blöðin aðgengileg er ekki spurning að fræðimenn munu nýta sér það. Það kemur fram í fréttinni að engin hafi sýnt þessu áhuga, en það er varla við öðru að búast, meðan blöðin eru geymd í pappakössum í kjallara og enginn veit af þeim.

Ómetanleg dagblöð fuðra upp

Pönkstrætó

Rosalega er gamli strætó fallegur. Liturinn er hrikalegur, en það fer samt sæluhrollur um mig við að sjá hann. Ég man eftir grábrúna víniláklæðinu sem var kroppað í og plokkað þar til svampurinn kom í ljós og útkrotað og brennt. Ég held þessir vagnar hafi verið lengi í umferð, vel fram yfir 1980.

Það var flottast að sitja aftast. Þeir sem sátu fremst voru kennarasleikjur og fífl sem lærðu heima. Alveg eins og í kennslustofunum. Gðmlu konurnar sátu í miðjunni. Stundum fremst þó.

Um svipað leyti og við fluttum upp í Breiðholt voru íslendingar loksins að fatta pönkið. Þetta kom sér illa fyrir mig, því ég þurfti oft að taka strætó. Ég fluttist neðar í fæðukeðjunni, því allir sem voru ekki pönkarar voru hræddir við pönkara og ég var allt of ungur til að vera pönkari. Pönkararnir sátu aftast og krotuðu á sætin og skáru það með vasahnífum. Stundum kveiktu þeir líka í sætunum. Þeir spýttu líka á gólfin. Aftasti þriðjungur vagnanna var þeirra svæði og enginn hætti sér þangað, vildi hann ekki enda með nælu í nefinu.

Svo man ég eftir að seinna vildi borgin kaupa einhverja Skódaútgáfu að strætó. Þeir voru kallaðir Ikarus. Hálf skondið, því Megas hafði gefið út pönkplötu undir nafninu Ikarus. Svona passar lífið yfirleitt við sjálft sig.

Nú eru komnir gulir vetnisstrætóar sem enginn tekur.

Hefur annars einhver spáð í hvað orðið lúður er fyndið? 

Gamli og nýi strætó á rauðum dregli

Æi nei...

Ég er þá ennþá ljótari en ég hélt ég væri. Það er alveg sama hvað ég læt skína í tennurnar og flauti fallega og fari í bað og raki, alltaf segja þær mér að hypja mig aftur út í skóg þaðan sem ég kom. Mér finnst ég bara vera nokkuð huggulegur, svona miðað við aldur, fyrri störf, áfengissýkn og 60+ aukakíló, en ég er kannski að miða of hátt. Eða lágt, ef maður mælir þetta í árum.

Prrrr.... Þarf að fara að koma mér upp leynibloggi þar sem ég skrifa fyrir hönd ógeðsins á Ölkrúsinni, eða hvað nýjasta rónabælið heitir. Væri örugglega skemmtilegt. 

Karlar ofmeta persónutöfra sína

Það var erfitt að skrifa um dauða drengsins

Eins og enginn veit er ég að vinna við handrit í fullri lengd. Það er byggt á stuttmyndinni Svörtum Sandi. Þetta er samt allt öðruvísi en stuttmyndin. Gerist mikið meira í nútímanum. Ég var að enda við að skrifa atriði aftarlega í myndinni þar sem allt er farið í öskuna og söguhetjan gerir sér grein fyrir alvöru málsins.

Atriðið er mjög dramatískt, sérstaklega þar sem ég á son og finn til með persónunum. Það er merkilegt hvað getur verið erfitt að skrifa stundum. Ekki erfitt að koma sögunni á blað, heldur tekur þetta á. Ég var alvarlega að hugsa um að skrifa þetta ekki, en ákvað að fyrst þetta virkar svona a mig, mun þetta sennilega virka í myndinni.

Afsakið að ég get ekki sagt meira um innihald atriðsins. Þetta kemur í ljós þegar þar að kemur. Nú verð ég að draga andann djúpt og reyna að láta þetta ekki hafa áhrif á það sem eftir lifir dags, enda þarf ég að fara að vinna.

Umsókn um starf í Ráðhúsinu

Ég sé þetta fyrir mér. Einhver, kannski Hanna Birna sjálf, fær frábæra hugmynd. Sendum borgarstjóra í starfskynningu. Leyfum henni að kynnast störfum borgarstarfsmanna. Þannig skilur hún betur hvernig batteríið virkar og verður betri borgarstjóri. Bónusinn er svo að borgarbúar líta upp til hennar, því engum líkar snobbhænsni í glerbúri.

Hugmyndin var góð en framkvæmdin afleit. Hún svaraði í síma með eigin nafni. Þannig var það tryggt að hún fengi allt önnur viðbrögð en venjuleg símadama. Hringjandi yrði hissa og sá sem á að taka við símtalinu kemur auðvitað afskaplega vel fram við borgarstjóra. Svo var pressan látin vita og sjónvarpsmyndavélar fylgdust með öllu. Þannig sér öll þjóðin hvað er að gerast, en fæstir láta blekkjast. Það er auðvelt að sjá að hér er verið að reyna að bæta ímynd borgarstjóra og hennar flokks.

Ég hefði gert þetta öðru vísi. Látum hana breyta um nafn svo fólk viti ekki hver er á ferð. Símadömurnar heyra það þó og Gróa sér um að dreyfa sögunni. Flestir eru með myndavélasíma. Leyfum fólki að taka myndir. Það verður örugglega bloggað um þetta og þá er einfalt mál að staðfesta söguna eftir á. Þannig féllu sennilega freiri fyrir þessu PR stönti.

Þar sem ég virðist vera orðinn svo rotinn og svínslegur af dvöl minn í Hollandinu spillta býð ég hér með upp á snilligáfu mína. Hvaða flokkur vill ráða mig til starfa fyrir tiltölulega sanngjörn laun? Ég skal borga flugið heim sjálfur. 

Símadama á borgarstjóralaunum

Væluskjóður?

Allt gekk vel og allir voru í góðum fílíng. Svo kom niðursveifla og verðbólga. Sumir bíta á jaxlinn og búa sig undir kreppuna, komi kreppa á annað borð. Aðrir fara að gráta og vilja gefast upp strax. Þeir benda á töfralausnina evru, sem allt mun bæta. Það er svo gott að hafa töfralausnir, enda virðumst við íslendingar fara á hausinn ef ríkið kemur ekki með svo sem eina töfralausn á bæjarfélag. Og nú vilja þeir ofurtöfralausn sem er ekki til. Upptöku evru án þess að ganga í ESB. Það hefur berið margsagt að það muni ekki gerast.

Annars er það merkilegt að sumir vilja vera eins og allir hinir, versla sömu hlutina í sömu búðunum með sama gjaldmiðli, klæðast sömu fötunum, þó kannski með öðru bindi, borða sama mat, fara á sömu sólarstrendurnar. Við eru pínulitlar kindur sem klaupa á eftir yfirkindinni, eða á ég að segja hlaupa undan hundinum í endalausri hræðslu við hættuna sem er ekki fyrir hendi.

Hér í hjarta ESB er auðvitað allt miklu betra en heima. Við gengum ekki í gegn um niðursveiflu meðan íslendingar voru á eyðslufylleríi og allt var dandí, við sáum verðlag ekki tvöfaldast eftir upptöku evrunnar, við sáum húsnæði ekki hækka um 250% á 6-7 árum, við sáum launin okkar ekki standa í stað á meðan því stjórnvöld neituðu því að neitt væri að og að það væri nein verðbólga af ráði. Nei, lífið er gott í ESB.

Er málið bara ekki að þetta eru smátippamenn sem vilja tilheyra einhverju stærra en þeim sjálfum?

Annars er ekki allt bleikt í evrulandi samkvæmt þessu.

Vilja ekki krónuna

Hoofddoorp einkennið

Sameining og vöxtur eru flottustu orð nútímans. Þau eiga að leysa allt og sé einingin bara nógu stór, hlýtur allt að vera í góðu lagi. Þetta er þó oft byggt á misskilningi. Oft missir fólk yfirsýnina og báknið verður ómanneskjulegra en litlu einingarnar sem fyrir voru. Stór og fjölmenn lönd eru ekki endilega betri lönd. Ekki vildi ég vera venjulegur maður í Rússlandi. Bilið milli ríkra og fátækra í Bandaríkjunum er eins og úthaf. Skriffinnskan er svo gegndarlaus í ESB að enginn skilur hvert peningarnir fara né hvernig batteríið viirkar. Eða ekki virkar. Fólk hefur það yfirleitt betra, því smærri sem ríkin eru. Stórfyrirtæki sólunda fé og er nokkuð sama um starfsmennina meðan eigendur lítilla fyrirtækja vita hvað er í gangi og þekkja starfsmenn sína og þeirra aðstæður.

Ég bý í u.þ.b. 6000 manna þorpi í útjaðri Amsterdam. Hér var sundlaug, fótboltafélag, þokkalegar almenningssamgöngur, bókasafn, lestarstöð og fleira á árum áður. Fyrir um 10 árum var ákveðið að Hoofddoorp (Höfuðþorp) skyldi sjá um flest það sem opinbert er. 6000 manns er allt of lítil eining og kostar of mikið. Þetta átti að vera hagræðing og kosta minna. Það gerir það sennilega því sundlaugin er farin, bókasafnið er á við bókabíl og fótboltaklúbburinn er að deyja. Lestarstöðinni var lokað fyrir löngu. Sporvagninn sem stoppaði hér er löngu hættur að ganga. Það var meiri þjónusta og meira um að vera áður en ég kom hingað, sem ég veit ekki mikið um. Það merkilega er að þó allir eigi að sækja allt til Hoofddoorp, eru þetta góðir 15km og það tekur gott korter að keyra þangað. Það tekur um 90 mínútur að fara með strætó því hann þræðir öll þorpin sem sækja sína þjónustu þangað. Engin lest eða sporvagn er á leiðinni.

Þetta sparar sennilega einhverjar fjárhæðir, en það hefur ekki sést í lægri sköttum og þjónustugjöldum. Þvert á móti, er nú dýrara að búa hér en nokkru sinni fyrr.

Það er merkilegt að Albert minnist á að álverið hafi ekki skapað atvinnu, eins og virkjanasinnar vilja meina, heldur er það að blóðsjúga bæjarfélögin sem fengu enga töfralausn frá ríkinu. Það gerist sjálfkrafa, því fólk flytur þangað sem atvinnan er og með núverandi hugsanahætti skapast hún á örfáum stöðum. Hefði ekki verið betra að nota peningana sem fóru í Kárhnjúka til að byggja upp allt Austurland, ekki bara eitt pláss? Er þetta byggðastefnan, að drepa þorpin hægt og rólega og koma fólki fyrir á örfáum stöðum? Á það að vera hagkvæmara eða er þetta bara enn eitt dæmið sem ekki er hugsað til enda?

Það er vonandi að hugsanahátturinn breytist sem fyrst. Séu til peningar á annað borð, ætti að nota þá til að hjálpa allri landsbyggðinni að hjálpa sér sjálfri, ekki að gefa einu þorpi töfralausn og segja hinum að sameinast því. Ef það virkar ekki í hinu flata Hollandi, virkar það alls ekki á hinu fjalllenda og snævi þakta Íslandi.

Ég vil svo að lokum benda á færslu sem ég skrifaði í gær. Þar skoða ég muninn á húsnæðisverði í Reykjavík og á landsbyggðinni og hvernig það getur borgað sig að búa í bænum.

Metnaður minnkar með sameiningu

Hvar er gott að vera?

Flestir eru sennilega sammála því að heimilið sé sá staður sem fólki líður best. Þar er manns athvarf og friðhelgin á að vera tryggð. Það er ekkert sem segir að fólk þurfi að klæða sig upp eða taka sig til. Þetta er manns eigin heimur og frelsi til að haga honum eins og vera vill er erfitt að meta til fjár.

Heimilið getur samt verið mara sem liggur á fólki. Afborganir af lánum éta upp meirihluta almennra launa. Einstaklingar verða að láta sér nægja ósamþykktar kjallaraíbúðir eða herbergi sem anga af fúkkafýlu. Það er ekki hægt að kaupa almennilega íbúð á launum eins manns. Hvað þá eitthvað stærra. Eða hvað?

Ég skoðaði fasteignasíðu MBL og komst að því að átta af 25 ódýrustu fasteignum á landinu eru einbýlishús. Meðal fermetrafjöldi eru rúmir 85. Meðalverð eru tæpar 4.9 milljónir, tæpur þriðjungur af ódýrustu blokkaríbúðinni af svipaðri stærð í Reykjavík. Sú er 84 fermetrar, kostar 16.5 milljónir og er í Gyðufelli. Herbergjafjöldi er að meðaltali 3.6. Það eru þrjú í blokkinni.

Það sem vakti athygli mína var að af þessum 25 ódýrustu fasteignum eru 11 í þremur bæjarfélögum. Höfn í Hornarfirði og Ólafsfjörður með fjórar eignir hvort og Ólafsvík með þrjár. Má ég lesa það út úr þessu að eitthvað sé að fara úrskeiðis í þessum plássum? Eru atvinnumálin í þvílíkum ólestri að 30% af greiðslubyrgði reykvíkinga er of mikil?

Sé málið að fólk geti ekki borgað fyrir fimm milljón króna eign á landsbyggðinni, meðan botninn í Reykjavík er þrefalt hærri, hlýtur eitthvað stórkostlegt að vera að. Er engin atvinna annars staðar en í Reykjavík? Ef svo er, hlýtur það að sýna fullkomna vanhæfni eða áhugaleysi stjórnmálamanna síðustu áratugi. En kannski er bara svo gaman í Reykjavík að fólk vill ekkert búa annars staðar.

Íbúðalánasjóður stendur