Paranoia

Ekki ætla ég að tjá mig beint um saumavélamálið ógurlega, en tollurinn á Íslandi er á nálum, svo mikið er víst. Þegar ég kom til landsins til að taka upp Svarta Sandinn, sumarið 2006, kom ég með þrjá stórhættulega hluti með mér. Þetta var Canon EOS 350D myndavél, Sony FX1 HD videovél og Apple PowerBook ferðatölva. Þetta þótti þeim grunsamlegt og þurfti ég að skrif upp á eitthvað skjal að ég myndi taka þetta með mér þegar ég færi aftur út. Þeir tóku kortanúmerið mitt sem tryggingu.

Þess má geta að myndavélin var sex mánaða gömul, videovélin árs gömul og ferðafölvan hátt í tveggja ára. Samt héldu þeir að ég ætlaði að selja þetta gamla dót, kúguðum íslendingum. Ég er að koma aftur og það verður gaman að sjá hvort þriggja ára video vélin og tölvan og tveggja ára myndavélin séu enn þessi mikli mögulegi smygl varningur sem þetta var þá.

Sala á saumavélum stöðvuð

Eru allir þjófar?

Stutta svarið er nei. Langa svarið er aðeins lengra.

Eins og báðir fastagestir þessa bloggs vita gerði ég tilraun í desember. Þá var SMÁÍS mikið í fréttum og blogguðu margir um fasískar aðfarir þeirra gegn torrentsíðum á Íslandi. Allir voru stimplaðir þjófar, var sagt. Væri verði stillt í hóf og milliliðir fjarlægðir myndi fólk borga fyrir tónlist, kvikmyndir og tölvuforrit. Það vildi þannig til að ég var með tilbúna stuttmynd og ákvað ég að prófa hvort þetta væri rétt.

Stuttmyndin var sótt vel yfir 1000 sinnum á mína síðu. Hún var komin inn á nýja torrent síðu innan örfárra daga. Ég veit ekki hversu oft hún var sótt þangað, en ég geri ráð fyrir að heildarniðurhal sé ekki undir 1500. Það má því segja að myndin hafi slegið í gegn, þannig lagað, miðað við að hún var bara kynnt hér og í lítilli frétt á MBL.is. Þetta er allt gott og blessað, en ég lifi ekki á niðurhali annara. Það kostar mig reyndar, þar sem ég þarf að halda úti vefsvæði sem ræður við niðurhal upp á einhver gígabæt á mánuði. Hvernig yrði þetta fjármagnað?

Ég bauð fólki að sækja myndina og borga hvað sem það vildi. 100 kall, þúsundkall, milljón. Skiptir ekki máli, hugmyndin var að sem flestir borguðu eitthvað. Að vísu bauðst ég til að senda diskinn þeim sem borguðu 1100kr eða meira. Ég vildi sanna að fólk myndi styrkja þau verkefni sem væru boðin á skikkanlegu verði án milliliða. Ég gerði myndina og fólk gat ákveðið verðið sjálft. Það er hægt að gera ráð fyrir að fólk sem sækir myndina hafi áhuga á henni og ættu greiðslur að vera í einhverju samhengi. Það var þó ekki þannig. 15 manns hafa greitt fyrir myndina, eitt prósent hefur greitt fyrir niðurhalið. Það verður því miður að segjast að flestir vilja allt fyrir ekkert. Ég tek auðvitað ekki fyrir það að 99% hafi hreinlega fundist myndin leiðinleg og ekki þess virði að styrkja. Það get ég ekki dæmt um.

Í gær tók ég myndina af netinu. Sala verður að gerast með öðrum hætti.  Það er ennþá hægt að kaupa diskinn með því að leggja inn á PayPal reikninginn eða reikning minn í Kaupþingi og hafi fólk áhuga er það vel þegið. Auðveldast er þá að leggja inn á reikning 39 á Selfossi, kt. 100569-3939. Boðið stendur enn, 1100 kall eða meira og ég sendi DVD.

Ég er ennþá sannfærður um að dreifing á netinu er framtíðin, en það þarf sennilega að skikka fólk til að borga fyrst og horfa svo.

Sjóræningjar herja á Nintendo

Verðtrygging

Ef þetta er rétt, er þá ekki kominn tími til að leggja niður verðtryggingu á lánum? Var þetta ekki sett á í óðaverðbólgunni til að koma í veg fyrir að lán hyrfu á örfáum mánuðum?

Húsnæðislánið okkar, í Hollandi, er það sama og það var 1998, mínus það sem búið er að borga. Það bætist ekkert við það ef verðbólgan fer upp. Hér er hægt að taka tvenns konar lán, með sveigjanlegum vöxtum, og föstum. Engin lán, eftir því sem ég best veit, eru verðtryggð. Vextirnir eru einfaldlega breytilegir eftir því hvað verðbólgan er að gera á hverjum tíma.

Ef verðbólga á Íslandi er orðin sambærilegt við önnur lönd og hún helst þannig í einhver ár, eins og virðist vera, er verðtrygging þá ekki orðin tímaskekkja?

Ég vil endilega benda á bloggfærslu Höllu Rutar um svipað mál. 

Raunhæft að verðbólga náist niður segir Vilhjálmur Egilsson

Bleikar nærbuxur

Ég er að klóra mér í hausnum meðan ég spái í hvernig ég geti orðað þetta.

Hér er lítil spurning. Er Alþingi íslendinga óhæft? Er komið inn betra fólk eftir síðustu kosningar eða er kannski betra að leggja upp laupana og ganga Brussel á hönd?

Meðan rifist er um hvort börn megi klæðast bleikum og bláum nærbuxum, hvort ráðherra sé frú, hvort byggja eigi göng til Vestmannaeyja og flugvöll á skeri eru lög landsins hálfkveðnar vísur. Það er eitt að alþingi geti ekki lokað reykherbergi (sem það leyfir sjálfu sér að njóta), en þegar ríkisstjórn Íslands skilur ekki hvernig leiga virkar er ég svo hissa að ég fer að skrifa færslu um nærbuxur.

Hvernig er þetta þegar maður leigir bíl? Þarf ég að hendast niður í TM, VÍS eða hvað og tryggja áður en ég get farið af stað? Þarf ég að koma aftur að kvöldi og aftryggja? Nei, ég leigi bílinn, borga uppgefið verð og hef ekki áhyggjur af sköttum, tryggingum og skoðun. Þetta virkar eins með starfsmannaleigur. Segjum að mig vanti mann til að planta einhverjum blómum og byggja hundakofa. Ég nenni ekki að ráða mann í vinnu fyrir dagsverk, gefa hann upp til skatts og borga honum eftirlaun. Ég fer til starfsmannaleigu, borga þeim 2000 kall á tímann, þeir senda mann sem þeir borga 1000 kall á tímann og nota restina til að borga opinber gjöld og skila hagnaði. Einfalt mál, ekki satt?

Stundum eru íslendingar soldil krútt. 

Impregilo krefst 1,2 milljarða í endurgreiðslu

Tvær vikur á netinu

Stuttmyndin Svartur Sandur hefur nú verið tvær vikur á netinu. Eins og lesendur fyrri færsla vita var þetta tilraun til að sjá hvort það væri hægt að setja efni á netið og biðja fólk fallega um að greiða fyrir.

Við lifum í heimi kaupsýslu þar sem ekkert fæst fyrir ekkert og allt er til sölu. Þegar viss hagsmunasamtök lokuðu á vissa heimasíðu sem miðlaði skemmtiefni og forritum reis fólk upp og hrópaði óréttlæti. Það myndi greiða fyrir ef verðið væri ekki svona hátt og benti á, með réttu, að 2000 kr. og meira er ansi mikið fyrir kvikmynd á DVD diski.

Svartur Sandur hefur verið sóttur 799 sinnum síðan hann var settur á netið, 1. desember. Þetta er fínn árangur og meira en ég bjóst við. Mest var um niðurhal fyrstu dagana. Þess má geta að talan var 797 í gær, svo fokviðrið er farið hjá. Það má segja að myndin hafi fengið mikla dreifingu miðað við að flestir sem að henni komu eru óþekkt nöfn. Hins vegar er auðvelt að gera sér upp vinsældir þegar ekki þarf að greiða fyrir.

Af þessum 799 hafa tíu greitt fyrir myndina. Samkvæmt könnun hér til hliðar hefðu fleiri gert það ef birt hefði verið íslenskt bankareikningsnúmer. Ég er að reyna, en það er erfitt þar sem ég er í Hollandi. Getur einhver sagt mér hvað það kostað að millifæra til Hollands? Kannski að það sé lausnin.

Tíu greiðslur erum 1.2% sækjenda. Ef ég margfalda dæmið með fimm, samanber könnunina, yrðu það fimmtíu greiðslur fyrir 799 niðurhöl, um 6%. Gott eða slæmt? Dæmi hver sem vill.

Smá reikningsdæmi. Myndin kostaði um 350.000 kr. Sé þeirri upphæð skipt milli 799 manns, er útkoman 438 krónur. Það þarf ekki mikla kynningu til að koma niðurhölum í 3500. Þá þyrfti hver að greiða 100 krónur til að myndin stæði undir sér.  

Ég er óendanlega þakklátur öllum þeim sem hafa, og munu, leggja eitthvað til hliðar fyrir myndina. Þó er ég ekki viss um að þetta sé dreifingaraðferð framtíðarinnar. Er ekki iTunes dæmið það sniðugasta? Borga 200 kall og þú færð þáttinn eða stuttmyndina. Fá marga til að borga lítið? Þannig munar fólki ekki um greiðsluna, margir sjá myndina og hægt er að fjárfesta í næstu mynd.

Tvær vikur eru stuttur tími, jólaönnin og útlát að drekkja fólki, svo kannski er ekki alveg að marka dæmið enn sem komið er. Við sjáum til.

2 dagar - Kvikmyndalandið Ísland?

Ég ætlaði að skrifa um alla sem tóku þátt í gerð Svarta Sandsins, en ég hef því miður engan tíma til að skrifa í dag. Ég kom heim og rak augun í þessa frétt, þar sem nokkrar krónur hafa sennilega farið forgörðum. Ég ákvað því að endurbirta grein sem ég skrifaði fyrir nokkrum vikum og var birt í Morgunblaðinu. Þar velti ég fyrir mér hvernig hægt væri að margfalda afköst kvikmyndageirans á Íslandi fyrir tiltölulega lítið fé. Ég vona að stjórnendur stórfyrirtækja og aðrir sem hefðu áhuga á að styrkja íslenska kvikmyndagerð og fá í staðinn góða auglýsingu og skattaafslátt lesi þetta. Endilega gerið athugasemdir um greinina að neðan og það sem ég hef fjallað um síðustu vikuna.

Íslenska kvikmyndavorið hófst árið 1980 með gerð myndarinnar Land og Synir. Upp að því hafði verið lítið um innlenda kvikmyndagerð. Átta myndir voru framleiddar á Íslandi frá 1949 til 1977. Fimmtán ár liðu á milli 79 af Stöðinni (1962) og Morðsögu (1977)[1]. Árin á eftir voru að meðaltali gerðar tvær til þrjár kvikmyndir á ári, þó að oft hafi þær ekki verið nema ein. Þó að eitthvað hafi framleiðslan aukist frá aldamótum koma enn í dag u.þ.b. þrjár til fjórar kvikmyndir út á ári.

Á vef Kvikmyndamiðstöðvarinnar má lesa að ekki færri en fjórar kvikmyndir verði framleiddar ár hvert. Þar stendur einnig. "Aðilar eru sammála um að miða við að meðalframleiðslukostnaður kvikmynda verði í lok samningstímans 210 milljónir króna."[2] Þar er átt við árið 2010. Aðilarnir sem átt er við eru menntamálaráðherra, fjármálaráðherra og samtök í íslenskri kvikmyndagerð. Ég er viss um að þessir aðilar vita hvað þeir eru að tala um og vil ég alls ekki draga það sem sagt er í efa. Spurningin er hins vegar, þarf þetta að kosta svona mikið og eru fjórar kvikmyndir á ári nóg?

210 milljónir er ekki mikið fyrir kvikmynd. Þetta er klink ef miðað er við Hollywood. Sé myndin tekin upp á hágæða (high-definition) video í staðinn fyrir filmu og þurfi hún ekki flóknar leikmyndir má sennilega taka upp kvikmynd í fullri lengd fyrir vel innan við 10 milljónir. Hvað þarf til?

Upptökuvél sem tekur upp HDV 1080i kostar um 500.000 krónur. Það er sama upplausn og var notuð við tökur nýju Star Wars myndanna. SinCity var einnig tekin upp með sömu tækni.[3]

Klipping færi fram í tölvu. Tölva með skjá í HD upplausn og forritin sem til þarf kostar um hálfa milljón. Þá er allt komið sem þarf til að taka upp og klippa bíómynd fyrir innan við milljón. Þetta er auðvitað hægt að nota við gerð margra kvikmynda. Þetta er startgjaldið.

Segjum að tökur stæðu yfir í fjórar til sex vikur. Tíu leikarar taka þátt, hver fær 150.000 fyrir ómakið. Þetta er jú "low-budget" mynd og sennilega ekki um fullan vinnutíma að ræða. Það er 1,5 milljónir. Leikstjóri, hljóð, kvikmyndataka, skrifta, bílstjórar, bílar, matur. Milljón? Gott handrit er undirstaða góðrar myndar, svo höfundur fær milljón. Klipping og önnur eftirvinnsla tekur mánuð, kannski tvo, ef vel er að staðið. Fimmhundruðþúsund. Setjum milljón í púkkið fyrir bensíni, spólum, bókhaldi og öðru tilfallandi.

Þessi mynd kæmi því til með að kosta fimm milljónir, gróft reiknað. Er þetta bjartsýni eða er þetta hægt? Væri ekki gaman ef til væri sjóður sem styddi eina mynd í mánuði? Það væru tólf nýjar íslenskar kvikmyndir á ári, fyrir utan stóru myndirnar. En hvaðan kæmu þessar 60 milljónir?

Hvað kostar að fara í bíó á Íslandi? Þúsundkall? Það þyrftu því aðeins 5000 manns að sjá hverja kvikmynd í bíó. 10.000 ef maður reiknar vask, kostnað kvikmyndahúss og allt það. Þetta er slatti af bíóferðum, en íslendingar eru duglegir við það. Svo er sjónvarp og DVD. Ef fyrirtæki styrktu gerð myndarinnar til að byrja með, er þá ekki um að gera að nota hana sem auglýsingu og hreinlega gefa hana á DVD? Það væri auðvitað auglýsing á diskinum þegar hann er settur í spilarann. Það væri auglýsing á hulstrinu. Kannski yrði diskurinn ekki gefinn einn og sér heldur með pylsupakka, gosdrykkjum eða hvað það er sem styrktaraðilinn er að selja. Gefur þetta ekki líka skattaafslátt?

Sé farið eftir þessu kerfi má gera ráð fyrir að hver mynd verði ekki lengi á markaði. Þar kemur einstaklingurinn inn. Ef hægt er að treysta því að ný mynd komi út mánaðarlega er hægt að selja áskrift. Fyrir 500 kr. á mánuði færðu alltaf nýjasta diskinn sendan heim og nafnið þitt á skjáinn í lok myndarinnar. Segjum að eitt prósent þjóðarinnar gerist áskrifendur, þá erum við að tala um 3000 manns, 1,5 milljónir á mánuði. Áskriftin gæti kostað meira, en við höfum áhuga á að sem flestir sjái myndirnar, ekki að þetta verði gróðafyrirtæki.

Hver á að setja svona sjóð á laggirnar? Mér finnst að kvikmyndagerðarfólkið sjálft eigi að eiga fordæmi um þetta. Þekktir og óþekktir listamanna myndu vinna við myndirnar. Þannig fengju þær athygli til að byrja með. Það yrði svo verk listafólksins að nógu góðar framleiða myndir til að halda áhuga fólks vakandi. Það er engin ástæða til annars en að gæðastaðallinn haldist. Á Íslandi koma árlega út vel yfir 1000 skáldsögur. Tólf handrit ættu ekki að vefjast fyrir þjóðinni.

Það verða alltaf til sögur sem þurfa meira. Það er ekki hægt að gera stórmyndir fyrir fimm milljónir. Það er hins vegar hægt að gera virkilega góðar myndir fyrir lítið. Þetta kæmi ekki í staðinn fyrir "alvöru" bíómyndir, teknar upp á filmu á stórum sviðsmyndum með toppfólki í hverri stöðu, frekar en að pylsa komi í staðinn fyrir steik. Þetta er eitthvað sem getur hjálpað hæfileikafólki við að komast af stað svo það geti gert stórmyndir í framtíðinni.

Vorið er búið. Það er komið sumar.


Heimildir:
1. http://is.wikipedia.org/wiki/Listi_yfir_%C3%ADslenskar_kvikmyndir
2. http://www.kvikmyndamidstod.is/log-og-reglugerd/
3. http://en.wikipedia.org/wiki/CineAlta

100 starfsmenn Glitnis í mat fyrir 500