Akureyri, Egilsstaðir, Ísafjörður...

Það er varla spurning að ef þessi blöð verða brennd er það ekkert annað en stórslys. Er ekki hugmynd að Ríkið láti Þjóðminjasafnið eða Landsbókasafnið hafa einhvern pening til að undirbúa björgunina? Það má svo örugglega fá styrk úr einhverjum Norrænum og Evrópskum sjóðum til að byggja veglegt dagblaðasafn einhversstaðar á landinu. Það má auðvitað bæta íslenskum blöðum við og hafa gamlar prentvélar til sýnis. Tekjur má svo hafa af afritunum og póstkortaprentun, svo eitthvað sé nefnt. Þetta myndi örugglega verða heimsfrægt safn ef vel yrði að staðið.

Það þyrfti auðvitað ekki endilega að vera í Reykjavík. Þetta er kjörið tækifæri til að byggja upp eitthvað merkilegt á landsbyggðinni. Verði safnið vel hannað og blöðin aðgengileg er ekki spurning að fræðimenn munu nýta sér það. Það kemur fram í fréttinni að engin hafi sýnt þessu áhuga, en það er varla við öðru að búast, meðan blöðin eru geymd í pappakössum í kjallara og enginn veit af þeim.

Ómetanleg dagblöð fuðra upp

Pönkstrætó

Rosalega er gamli strætó fallegur. Liturinn er hrikalegur, en það fer samt sæluhrollur um mig við að sjá hann. Ég man eftir grábrúna víniláklæðinu sem var kroppað í og plokkað þar til svampurinn kom í ljós og útkrotað og brennt. Ég held þessir vagnar hafi verið lengi í umferð, vel fram yfir 1980.

Það var flottast að sitja aftast. Þeir sem sátu fremst voru kennarasleikjur og fífl sem lærðu heima. Alveg eins og í kennslustofunum. Gðmlu konurnar sátu í miðjunni. Stundum fremst þó.

Um svipað leyti og við fluttum upp í Breiðholt voru íslendingar loksins að fatta pönkið. Þetta kom sér illa fyrir mig, því ég þurfti oft að taka strætó. Ég fluttist neðar í fæðukeðjunni, því allir sem voru ekki pönkarar voru hræddir við pönkara og ég var allt of ungur til að vera pönkari. Pönkararnir sátu aftast og krotuðu á sætin og skáru það með vasahnífum. Stundum kveiktu þeir líka í sætunum. Þeir spýttu líka á gólfin. Aftasti þriðjungur vagnanna var þeirra svæði og enginn hætti sér þangað, vildi hann ekki enda með nælu í nefinu.

Svo man ég eftir að seinna vildi borgin kaupa einhverja Skódaútgáfu að strætó. Þeir voru kallaðir Ikarus. Hálf skondið, því Megas hafði gefið út pönkplötu undir nafninu Ikarus. Svona passar lífið yfirleitt við sjálft sig.

Nú eru komnir gulir vetnisstrætóar sem enginn tekur.

Hefur annars einhver spáð í hvað orðið lúður er fyndið? 

Gamli og nýi strætó á rauðum dregli

Æi nei...

Ég er þá ennþá ljótari en ég hélt ég væri. Það er alveg sama hvað ég læt skína í tennurnar og flauti fallega og fari í bað og raki, alltaf segja þær mér að hypja mig aftur út í skóg þaðan sem ég kom. Mér finnst ég bara vera nokkuð huggulegur, svona miðað við aldur, fyrri störf, áfengissýkn og 60+ aukakíló, en ég er kannski að miða of hátt. Eða lágt, ef maður mælir þetta í árum.

Prrrr.... Þarf að fara að koma mér upp leynibloggi þar sem ég skrifa fyrir hönd ógeðsins á Ölkrúsinni, eða hvað nýjasta rónabælið heitir. Væri örugglega skemmtilegt. 

Karlar ofmeta persónutöfra sína

Það var erfitt að skrifa um dauða drengsins

Eins og enginn veit er ég að vinna við handrit í fullri lengd. Það er byggt á stuttmyndinni Svörtum Sandi. Þetta er samt allt öðruvísi en stuttmyndin. Gerist mikið meira í nútímanum. Ég var að enda við að skrifa atriði aftarlega í myndinni þar sem allt er farið í öskuna og söguhetjan gerir sér grein fyrir alvöru málsins.

Atriðið er mjög dramatískt, sérstaklega þar sem ég á son og finn til með persónunum. Það er merkilegt hvað getur verið erfitt að skrifa stundum. Ekki erfitt að koma sögunni á blað, heldur tekur þetta á. Ég var alvarlega að hugsa um að skrifa þetta ekki, en ákvað að fyrst þetta virkar svona a mig, mun þetta sennilega virka í myndinni.

Afsakið að ég get ekki sagt meira um innihald atriðsins. Þetta kemur í ljós þegar þar að kemur. Nú verð ég að draga andann djúpt og reyna að láta þetta ekki hafa áhrif á það sem eftir lifir dags, enda þarf ég að fara að vinna.

Væluskjóður?

Allt gekk vel og allir voru í góðum fílíng. Svo kom niðursveifla og verðbólga. Sumir bíta á jaxlinn og búa sig undir kreppuna, komi kreppa á annað borð. Aðrir fara að gráta og vilja gefast upp strax. Þeir benda á töfralausnina evru, sem allt mun bæta. Það er svo gott að hafa töfralausnir, enda virðumst við íslendingar fara á hausinn ef ríkið kemur ekki með svo sem eina töfralausn á bæjarfélag. Og nú vilja þeir ofurtöfralausn sem er ekki til. Upptöku evru án þess að ganga í ESB. Það hefur berið margsagt að það muni ekki gerast.

Annars er það merkilegt að sumir vilja vera eins og allir hinir, versla sömu hlutina í sömu búðunum með sama gjaldmiðli, klæðast sömu fötunum, þó kannski með öðru bindi, borða sama mat, fara á sömu sólarstrendurnar. Við eru pínulitlar kindur sem klaupa á eftir yfirkindinni, eða á ég að segja hlaupa undan hundinum í endalausri hræðslu við hættuna sem er ekki fyrir hendi.

Hér í hjarta ESB er auðvitað allt miklu betra en heima. Við gengum ekki í gegn um niðursveiflu meðan íslendingar voru á eyðslufylleríi og allt var dandí, við sáum verðlag ekki tvöfaldast eftir upptöku evrunnar, við sáum húsnæði ekki hækka um 250% á 6-7 árum, við sáum launin okkar ekki standa í stað á meðan því stjórnvöld neituðu því að neitt væri að og að það væri nein verðbólga af ráði. Nei, lífið er gott í ESB.

Er málið bara ekki að þetta eru smátippamenn sem vilja tilheyra einhverju stærra en þeim sjálfum?

Annars er ekki allt bleikt í evrulandi samkvæmt þessu.

Vilja ekki krónuna

Hoofddoorp einkennið

Sameining og vöxtur eru flottustu orð nútímans. Þau eiga að leysa allt og sé einingin bara nógu stór, hlýtur allt að vera í góðu lagi. Þetta er þó oft byggt á misskilningi. Oft missir fólk yfirsýnina og báknið verður ómanneskjulegra en litlu einingarnar sem fyrir voru. Stór og fjölmenn lönd eru ekki endilega betri lönd. Ekki vildi ég vera venjulegur maður í Rússlandi. Bilið milli ríkra og fátækra í Bandaríkjunum er eins og úthaf. Skriffinnskan er svo gegndarlaus í ESB að enginn skilur hvert peningarnir fara né hvernig batteríið viirkar. Eða ekki virkar. Fólk hefur það yfirleitt betra, því smærri sem ríkin eru. Stórfyrirtæki sólunda fé og er nokkuð sama um starfsmennina meðan eigendur lítilla fyrirtækja vita hvað er í gangi og þekkja starfsmenn sína og þeirra aðstæður.

Ég bý í u.þ.b. 6000 manna þorpi í útjaðri Amsterdam. Hér var sundlaug, fótboltafélag, þokkalegar almenningssamgöngur, bókasafn, lestarstöð og fleira á árum áður. Fyrir um 10 árum var ákveðið að Hoofddoorp (Höfuðþorp) skyldi sjá um flest það sem opinbert er. 6000 manns er allt of lítil eining og kostar of mikið. Þetta átti að vera hagræðing og kosta minna. Það gerir það sennilega því sundlaugin er farin, bókasafnið er á við bókabíl og fótboltaklúbburinn er að deyja. Lestarstöðinni var lokað fyrir löngu. Sporvagninn sem stoppaði hér er löngu hættur að ganga. Það var meiri þjónusta og meira um að vera áður en ég kom hingað, sem ég veit ekki mikið um. Það merkilega er að þó allir eigi að sækja allt til Hoofddoorp, eru þetta góðir 15km og það tekur gott korter að keyra þangað. Það tekur um 90 mínútur að fara með strætó því hann þræðir öll þorpin sem sækja sína þjónustu þangað. Engin lest eða sporvagn er á leiðinni.

Þetta sparar sennilega einhverjar fjárhæðir, en það hefur ekki sést í lægri sköttum og þjónustugjöldum. Þvert á móti, er nú dýrara að búa hér en nokkru sinni fyrr.

Það er merkilegt að Albert minnist á að álverið hafi ekki skapað atvinnu, eins og virkjanasinnar vilja meina, heldur er það að blóðsjúga bæjarfélögin sem fengu enga töfralausn frá ríkinu. Það gerist sjálfkrafa, því fólk flytur þangað sem atvinnan er og með núverandi hugsanahætti skapast hún á örfáum stöðum. Hefði ekki verið betra að nota peningana sem fóru í Kárhnjúka til að byggja upp allt Austurland, ekki bara eitt pláss? Er þetta byggðastefnan, að drepa þorpin hægt og rólega og koma fólki fyrir á örfáum stöðum? Á það að vera hagkvæmara eða er þetta bara enn eitt dæmið sem ekki er hugsað til enda?

Það er vonandi að hugsanahátturinn breytist sem fyrst. Séu til peningar á annað borð, ætti að nota þá til að hjálpa allri landsbyggðinni að hjálpa sér sjálfri, ekki að gefa einu þorpi töfralausn og segja hinum að sameinast því. Ef það virkar ekki í hinu flata Hollandi, virkar það alls ekki á hinu fjalllenda og snævi þakta Íslandi.

Ég vil svo að lokum benda á færslu sem ég skrifaði í gær. Þar skoða ég muninn á húsnæðisverði í Reykjavík og á landsbyggðinni og hvernig það getur borgað sig að búa í bænum.

Metnaður minnkar með sameiningu

Hvar er gott að vera?

Flestir eru sennilega sammála því að heimilið sé sá staður sem fólki líður best. Þar er manns athvarf og friðhelgin á að vera tryggð. Það er ekkert sem segir að fólk þurfi að klæða sig upp eða taka sig til. Þetta er manns eigin heimur og frelsi til að haga honum eins og vera vill er erfitt að meta til fjár.

Heimilið getur samt verið mara sem liggur á fólki. Afborganir af lánum éta upp meirihluta almennra launa. Einstaklingar verða að láta sér nægja ósamþykktar kjallaraíbúðir eða herbergi sem anga af fúkkafýlu. Það er ekki hægt að kaupa almennilega íbúð á launum eins manns. Hvað þá eitthvað stærra. Eða hvað?

Ég skoðaði fasteignasíðu MBL og komst að því að átta af 25 ódýrustu fasteignum á landinu eru einbýlishús. Meðal fermetrafjöldi eru rúmir 85. Meðalverð eru tæpar 4.9 milljónir, tæpur þriðjungur af ódýrustu blokkaríbúðinni af svipaðri stærð í Reykjavík. Sú er 84 fermetrar, kostar 16.5 milljónir og er í Gyðufelli. Herbergjafjöldi er að meðaltali 3.6. Það eru þrjú í blokkinni.

Það sem vakti athygli mína var að af þessum 25 ódýrustu fasteignum eru 11 í þremur bæjarfélögum. Höfn í Hornarfirði og Ólafsfjörður með fjórar eignir hvort og Ólafsvík með þrjár. Má ég lesa það út úr þessu að eitthvað sé að fara úrskeiðis í þessum plássum? Eru atvinnumálin í þvílíkum ólestri að 30% af greiðslubyrgði reykvíkinga er of mikil?

Sé málið að fólk geti ekki borgað fyrir fimm milljón króna eign á landsbyggðinni, meðan botninn í Reykjavík er þrefalt hærri, hlýtur eitthvað stórkostlegt að vera að. Er engin atvinna annars staðar en í Reykjavík? Ef svo er, hlýtur það að sýna fullkomna vanhæfni eða áhugaleysi stjórnmálamanna síðustu áratugi. En kannski er bara svo gaman í Reykjavík að fólk vill ekkert búa annars staðar.

Íbúðalánasjóður stendur

Latté það vera?

Nú brýna hreyfingarnar tvær sverðin og grafa skotgrafir og aðrar grafir. Sveitapakkið sakar lattéþambandi skáldin um aumingjaskap og segja þau ekki bera hag þjóðarinnar fyrir brjósti, meðan svitafýluskáldin á Hressó segja sveitavarginn vilja eyðileggja landið fyrir erlenda auðhringa.

Ég hef ekki myndað mér skoðun á Ballarvirkjun, en ákvað þó, af gefni tilefni, að afla mér upplýsinga um drykkinn sem ég á víst að vera að þamba svona dags daglega. Hér á eftir er uppskrift sem ég fann á netinu. Eins og lesandi getur séð er latté ekki einfaldur drykkur og eiga skáldin virðingu skilið fyrir að hafa svo fágaðan smekk. Svo er auðvitað mikilvægt að bera nafnið rétt fram. Latté er borið fram latte með smá snert af ei í lokin. Framburðurinn skiptir hér öllu málin, eins og í uppistöðulónum. Þetta er sennilega betra en Ícelandic Coffee sem er mun grófara en Irish Coffee. Þar er króna sett í bolla, kaffi hellt í þar til krónan hverfur og brennivíni bætt út í þar til hún sést aftur.

• Pour enough milk for one cup into the steam pitcher. Put the steam wand at the bottom of the pitcher. Turn on the steam, and slowly raise the wand until it is near the top of the milk. Lower the pitcher as the milk rises so the steam wand stays 1 cm away from the top of the milk. The milk should not stretch too much nor should there be any big bubbles. Create a smooth, velvety milk as opposed the foam that sits atop most espresso drinks.

 

• Allow the milk to reach 80 ºF (27 ºC), then place the steam wand on the side of the pitcher, deep into the milk, positioning the pitcher to spin counterclockwise. Keep doing this motion until the milk heats to 150 ºF to 160 ºF (65 ºC - 70 ºC). Shut the steam and remove the steam wand and thermometer from the milk. Clean the steam wand with a wet cloth.

 

• Vigorously swirl the milk. If you see any bubbles, pound the pitcher on the counter several times and go back to swirling the milk for 20 to 30 seconds. Do this even while the espresso is pouring.

 

• Start pouring the milk into the espresso. To create a flower pattern, pour the milk into the bottom part of the cup, about an inch (2 cm - 3 cm) away from the bottom. Once the cup is about half filled, shake the pitcher back and forth while slowly moving it backwards. The flower design will move forward, filling the cup. Do this with a shaking motion originating at the wrist instead of moving your hand back and forth.

 

• Once the foam reaches the top, pour the milk up the center of the pattern you created. Use a minimal amount of milk to avoid sinking the flower pattern.

 

• Embellish the design using stencils, powder, and milk foam. This step is optional, as many prefer to limit their latte art to "free form" methods, but you may want to experiment with the possibilities added by "etching."

• To write a word, such as "love" in the picture, melt milk chocolate and using a pin as a paintbrush drag the melting chocolate over the foamed milk. More commonly this is done by dipping said pointy object into the crema of the drink being decorated, and then transfering that crema stained foam to the pure white foam to 'draw' a design. 

Þar sem ég verð mikið til í 101 Reykjavík eftir nokkrar vikur skal ég fá mér einn svona, þó ég vilji kaffið helst svart og sykurlaust.

Litlu minna en Hálslón

Verðtrygging og fjölbreytt atvinna?

Það er tvennt sem mér finnst að þurfi að gera til að tryggja áframhaldandi stöðugleika á Íslandi.

1. Það verður að afnema verðtryggingar á húsnæðislán. Geir talar um að styðja við lánastofnanir, en þær eru á sérkjörum. Hvergi, svo ég viti til, fá þær að rukka vexti og svo verðtryggingu ofan á. Vextir á húsnæðislánum eru síst lægri á Íslandi en í nágrannaríkjunum, en svo koma 5-15% vextir ofan á það. Hvern þarf að styðja við?

2. Íslendingar þurfa fjölbreytta atvinnu allsstaðar á landinu. Það getur ekki gengið til lengdar að setja öll þjónustustörf á höfuðborgarsvæðið og einhver verksmiðjustörf hér og þar á landsbyggðinni. Ríkið á reyndar ekkert að vera að rembast í atvinnurekstri meira en nauðsynlegt er. Það skýtur skökku við að á meðan bankar, símafyrirtæki og önnur stórfyrirtæki eru seld, er ríkið að bardúsa í stóriðju hér og þar. Í annarri frétt í dag var tekið fram að fólksfækkun sé á Austurlandi. Það kemur mér ekkert á óvart, enda voru milljarðarnir notaðir í eitt stórverkefni með umsvif á takmörkuðu svæði. Hefði ekki verið betra, fyrst þessir peningar virtust vera til, að styðja við þá sem vildu setja upp eigin fyrirtæki?

Það er vonandi að ræðan í október verði innihaldsrík. 

30 milljarða króna lán

Fallegt bros

Flott hjá Baltasar að fá James Newton Howard til að semja tónlistina fyrir sig. Málið er nefninlega frekar einfalt, reyni maður ekki, gerist ekkert.

Baltasar Kormákur er að gera góða hluti, er kominn með flotta ferilsskrá og á það skilið að geta umkringt sig góðu fólki. Eins og margir lesendur þessa bloggs vita tókst mér, óþekktum bardúsaranum, að fá Guy Fletcher til að semja tónlistina við stuttmyndina Svartan Sand. Guy er þekktur sem hljómborðsleikari Dire Straits. Hann hefur líka unnið með Roxy Music, Tinu Turner og fleiri heimsþekktum nöfnum. Ég ákvað að gefast ekki upp fyrirfram, heldur reyna bara. Hann myndi þá bara segja nei.

Skemmst er frá því að segja að hann sagði ekki nei. Hann hafði í raun ekki tíma í þetta, en notaði jólafríið 2006 til að semja fimm verk. Eitt þeirra endaði svo á plötu sem hann gaf út í upphafi þessa árs.

Ég veit ekki hvort það sé eitthvað íslenskt að ráðast á garðinn þar sem hann er hár. Málið er bara að miða hærra en maður vill komast. Þá getur maður sætt sig við útkomuna. Stundum hittir maður í mark, þótt hátt sé miðað og þá er gaman að vera til.

Ég óska auðvitað Baltasar til hamingju og óska honum ennþá hærra flugi. 

Fær Batman-tónskáld