Sagan um Myndina - annar bútur

Eftir tökurnar á Eiríksstöðum var kominn tími á kirkjugarðinn. Jóel rakaði sig, en skildi eftir smá mottu. Leikararnir sáu sjálf um búningana, fyrir utan loðkápu sem ég fékk lánaða. Minkurinn var keyptur í London árið 1967 fyrir langömmu og hefur ekki verið notaður í meira en tuttugu ár. Þetta var allt annað tímabil svo að allt varð að vera öðruvísi. Ekki bara fötin, heldur staðurinn, farðinn og persónurnar. Sonja leysti sitt verk af hólmi með stæl eins og fyrri daginn og leikararnir voru í topp formi.

Mánudagurinn átti að fara í tökur í Vík, en þeim var frestað fram í næstu viku. Við vorum ekki komin með búningana á hreint og frekar en að kasta til hendinni var ákveðið að taka þau atriði upp seinna. Fyrstu tökudagarnir heppnuðust það vel að restin mátti ekki verða síðri.

Hollendingarnir þrír komu til landsins á þriðjudag. Eins gott, því það var komið að erfiðasta hluta myndatökunnar. Töluvert af myndinni gerist í bíl og eins og allir sem hafa gert kvikmyndir vita, er það flókið mál. Kiddi reddaði tækjabúnaði til að festa myndavélina á bílinn. Við vorum komin upp á Bláfjallaveg á miðvikudagsmorgun með gamla Sunnyinn sem ég keypti um daginn og Toyota Avensis sem Helena frænka leyfði okkur að nota í tvo daga. Þetta var erfiður dagur, en allt gekk vel. Veðrið var ekki gott, glampandi sól, en rigning hefði verið verri svo maður var ekkert að kvarta.

Fimmtudagurinn var erfiðasti dagurinn. Við þurftum að sviðsetja umferðarslys án þess að skemma bíla og slasa fólk. Hvert atriði var skoðað og hvert skot ákveðið kvöldið áður. Þetta gekk allt vel, en reyndi mikið á Önnu Brynju. Hún þurfti að standa á miðjum vegi með bíl keyrandi að sér. Hún þurfti að henda sér aftur á bak eins og hún hefði lent fyrir bíl og svo fylltum við nefið á henni af gerviblóði. Þetta allt ofan á farða sem tók tvo tíma að fullkomna. Ég var dauðþreyttur eftir daginn, en ég er viss um að dagurinn tók mest á hana. Það er ekki spurning að ég er með topp leikkonu í þessari mynd.

Föstudagurinn átti að vera einfaldur, fara á skemmtistað og taka upp eitt atriði, en það gekk ekki eins ljúft fyrir sig og ætlunin var. Það var einhver misskilningur í gangi þar sem eigandinn hélt við yrðum kannski hálftíma að klára þetta. Þegar vélin og ljósin voru komin upp og leikararnir klárir þurftum við að fara. Jóel reddaði okkur inn á Pravda og við tókum atriðið upp þar. Þetta gekk sem sagt allt upp, en tók mikið meiri tíma en ég hafði ætlað.

Á laugardag verður svo farið í bíltúr til að finna tökustað fyrir tvö atriði og svo er það suðurlandið í næstu viku. Ég er að vona að tökum ljúki svo í lok næstu viku.

Þetta er stuttmynd, en það er ekki hægt að segja að hún sé einföld í gerð. Við erum búin að vera að taka upp í viku og erum hálfnuð. Erfiðustu atriðin eru búin og eftir að hafa horft á það sem þegar er komið er ég viss um að útkoman verður glæsileg. Það er orðinn daglegur ávani að dásama fólkið sem ég er að vinna með, en það er bara góð ástæða fyrir því. Ég get ekki ímyndað mér betri hóp til að vinna með. Þetta verkefni byrjaði sem einföld hugmynd en er nú orðin stærri en ég hefði þorað að plana. Það vafðist upp á þetta og ég er núna að sjá hvað þetta er orðið stórt. Það er sennilega gott að ég sá það ekki fyrr, því ég er ekki viss um að ég hefði lagt í þetta.

Meira seinna...