The name of the mynd is...

Það er víst komið að því að ákveða nafn á myndina. Hún hefur náttúrulega vinnutitil en hann verður ekki notaður. Mér datt í hug að nota nafn aðalpersónunnar en ég er ekkert viss um að það virki. Spurning með staðarnöfn. Mér fannst Kleifarvatn ansi snjallt bókarnafn, en þessi mynd gerist á óræðum stað, eða þar um bil. Svo eru klisjukenndar humyndir, Á Sandinum, Við Veginn, Emilía Deyr, Svartur Sandur, Ökuferð með Dauðum, Síðasti Bíltúrinn, Var Hún Ekki Örugglega Dáin Þegar Þú Fórst?, Puttalingur í Vanda. Ekki bara það, nafnið þarf að virka á Íslandi og í Útlandinu. Destiny gæti virkað ef það væri ekki svona mikil klisja, en hvað er það á íslensku? Örlög. Hljómar eins og safndiskur eða læknasaga.

Þetta er sem sagt það sem er að hrjá mig núna. Þetta og klippingin, en það er bara allt að ganga upp svo ég hef engar áhyggjur af því.

Ef þú, lesandi góður, hefur hugmynd, endilega láttu hana vaða í Athugasemdaskemmunni hér að neðan. Ég veit að flestir hafa ekki hugmynd um hvað myndin fjallar, en það er bara betra. Fyndið ef einhver rambar á frábæran titil. Sem sagt, komið með hugmyndir og ef þú rambar á nafn sem ég fíla nógu vel til að nota skal ég senda þér DVD þegar myndin er tilbúin. Og hananú.

Saga Myndarinnar - IV - Eftirvinnsla

Það er komið að því. Tökum er lokið og ég er farinn aftur til Hollands. Það er ansi súrsæt tilfinning og nú segi ég af hverju.

Súr I: Ég er horfinn af landi brott. Ég hélt ég hefði svo mikinn tíma en hann flaug auðvitað út um gluggann eins og fis í norðanstrekking. Ég ætlaði að gera svo margt, hitta svo marga, fá mér bjór með gömlum vinum en það fór allt fyrir lítið. Það væri gaman að koma heim í hálfan mánuð og hafa nákvæmlega engin plön. Þá hittir maður kannski einhvern.

Súr II: Það var frábært að geta heimsótt fjölskylduna þegar ég vildi eða hafði tíma til. Það var gaman að hitta fólk fyrir tilviljun hjá öðrum, fólk sem ég hef ekki séð í 15-20 ár. Það sem ég sakna mest við að búa erlendis er fjölskyldan og íslenski óformleikinn. Þetta er eiginlega sætt en ég set það undir súrt því ég sakna þess núna.

Sæt I: Ég átti frábærar fjórar vikur heima. Kvikmyndatökurnar gengu vel, veðrið var gott, stundum of gott og aldrei slæmt. Allir sem snertu verkefnið gerðu það betra, það var ekkert rotið epli í hópnum. Það er gott að vita til þessa fólks næst þegar mér dettur í hug að taka eitthvað upp heima.

Sæt II: Ég kom til Hollands með 11 klst. af efni. Þetta þarf að klippa niður í hálftíma, laga liti, láta semja tónlist við og setja á DVD svo það sé tilbúið til sýningar. Ég er hálfnaður með að koma efninu inn í orkueplið (PowerMac) og geri ráð fyrir að geta farið að klippa seinna í vikunni. Ég ætla að byrja á að grófklippa myndina svo að sagan komist til skila. Ég er orðinn ansi spenntur að sjá hvað kemur út úr þessu.

Hvað um það, ég hef engan tíma til að blogga og það sést á þessari færslu, svo ég fer núna. Annars get ég sagt að ég vissi það fyrir en fékk það staðfest í þessari ferð að það er sama hvað maður býr lengi erlendis, maður er íslendingur og verður ekkert annað. Bless. 

Saga Myndarinnar - þriðji bútur

Tökum er því sem næst lokið. Við tókum upp atriði við Elliðavatn á sunnudag og á þriðjudag á Skógum og í Reynisfjöru milli Dyrhólaeyjar og Reynisdranga. Þá kom langþráð frí sem ég notaði til að sýna hollendingunum í hópnum Þingvelli, Gullfoss og Geysi. Nú eru allir farnir nema ég. Það á eftir að taka upp tvö atriði, en þau eru mjög einföld og ég fer einn með Jóel á morgun, sunnudag, og klára þau. Þá er tökum lokið og kominn tími á eftirvinnsluna.

Ég flýg aftur til Hollands á föstudag og fer beint í að koma myndinni inn í tölvu og gera hana tilbúna til klippingar. Þetta verður töluverð vinna, við tókum upp 10 klukkutíma af efni sem verður svo klippt niður í hálftíma. Allavega geri ég ráð fyrir að þetta verði hálftími. Ég ætla bara að láta það ráðast. Ef að myndin virkar sem 20 mínútur verður hún það. Ef hún þarf að vera 45 mínútur, lengi ég hana. Þetta fer bara eftir sögunni. Mér finnst mikilvægara að hún komist til skila og að maður leyfi henna að ráða þessu en að ákveða lengdina fyrir fram.

Ég verð að segja að þetta er allt að fara fram úr björtustu vonum. Leikararnir gáfu sig alla fram og allir sem komu að myndinni stóðu sig frábærlega. Ég er að endurtaka mig, en það er bara svona. Það er svo gaman að sjá fólk taka þetta verkefni svona alvarlega. Ég var búinn að vinna við handritsskrif og undirbúning í einhverja mánuði áður en ég kom til landsins og það var gaman að sjá að fólk var að gefa allt sitt í þetta. Fólki virtist þykja vænt um þetta verkefni og mér þykir vænt um það.

Ég á líka eftir að þakka fólki sem hjálpaði til við gerð myndarinnar á annan hátt, en það kemur seinna. 

Framhaldið er sem sagt eftirvinnsla. Ég geri ráð fyrir að vera kominn með gróft klippta útgáfu eftir mánuð (ég verð ennþá að vinna fullt starf út september) og þá fer tónlistin í gang. Hún verður samin af Henk Hofstede, reyndum manni og þekktum í Hollandi. Það þarf svo að fínklippa, leika sér með liti, skoða hvort þarf að lagfæra eitthvað, gera texta á einhverjum tungumálum þar sem hún var tekin upp á íslensku og gera DVD. Þá er komið að dreyfingu. Ég geri ráð fyrir að myndin verði tilbúin til sýninga seint á árinu. Það er bara vonandi að einhver taki þá að sér að sýna þetta. Ég hef ekki miklar áhyggjur, því ef klipping og tónlist tekst eins vel og tökurnar verður þetta mynd sem hægt er að vera stoltur af. Það er einhver markaður fyrir svona myndir erlendis, en ég vona að hún fái einhvern stuðning hér heima líka.

Þetta er sem sagt búið að ganga mjög vel og ég hlakka til að sjá hvað verður úr þessu. 

Sagan um Myndina - annar bútur

Eftir tökurnar á Eiríksstöðum var kominn tími á kirkjugarðinn. Jóel rakaði sig, en skildi eftir smá mottu. Leikararnir sáu sjálf um búningana, fyrir utan loðkápu sem ég fékk lánaða. Minkurinn var keyptur í London árið 1967 fyrir langömmu og hefur ekki verið notaður í meira en tuttugu ár. Þetta var allt annað tímabil svo að allt varð að vera öðruvísi. Ekki bara fötin, heldur staðurinn, farðinn og persónurnar. Sonja leysti sitt verk af hólmi með stæl eins og fyrri daginn og leikararnir voru í topp formi.

Mánudagurinn átti að fara í tökur í Vík, en þeim var frestað fram í næstu viku. Við vorum ekki komin með búningana á hreint og frekar en að kasta til hendinni var ákveðið að taka þau atriði upp seinna. Fyrstu tökudagarnir heppnuðust það vel að restin mátti ekki verða síðri.

Hollendingarnir þrír komu til landsins á þriðjudag. Eins gott, því það var komið að erfiðasta hluta myndatökunnar. Töluvert af myndinni gerist í bíl og eins og allir sem hafa gert kvikmyndir vita, er það flókið mál. Kiddi reddaði tækjabúnaði til að festa myndavélina á bílinn. Við vorum komin upp á Bláfjallaveg á miðvikudagsmorgun með gamla Sunnyinn sem ég keypti um daginn og Toyota Avensis sem Helena frænka leyfði okkur að nota í tvo daga. Þetta var erfiður dagur, en allt gekk vel. Veðrið var ekki gott, glampandi sól, en rigning hefði verið verri svo maður var ekkert að kvarta.

Fimmtudagurinn var erfiðasti dagurinn. Við þurftum að sviðsetja umferðarslys án þess að skemma bíla og slasa fólk. Hvert atriði var skoðað og hvert skot ákveðið kvöldið áður. Þetta gekk allt vel, en reyndi mikið á Önnu Brynju. Hún þurfti að standa á miðjum vegi með bíl keyrandi að sér. Hún þurfti að henda sér aftur á bak eins og hún hefði lent fyrir bíl og svo fylltum við nefið á henni af gerviblóði. Þetta allt ofan á farða sem tók tvo tíma að fullkomna. Ég var dauðþreyttur eftir daginn, en ég er viss um að dagurinn tók mest á hana. Það er ekki spurning að ég er með topp leikkonu í þessari mynd.

Föstudagurinn átti að vera einfaldur, fara á skemmtistað og taka upp eitt atriði, en það gekk ekki eins ljúft fyrir sig og ætlunin var. Það var einhver misskilningur í gangi þar sem eigandinn hélt við yrðum kannski hálftíma að klára þetta. Þegar vélin og ljósin voru komin upp og leikararnir klárir þurftum við að fara. Jóel reddaði okkur inn á Pravda og við tókum atriðið upp þar. Þetta gekk sem sagt allt upp, en tók mikið meiri tíma en ég hafði ætlað.

Á laugardag verður svo farið í bíltúr til að finna tökustað fyrir tvö atriði og svo er það suðurlandið í næstu viku. Ég er að vona að tökum ljúki svo í lok næstu viku.

Þetta er stuttmynd, en það er ekki hægt að segja að hún sé einföld í gerð. Við erum búin að vera að taka upp í viku og erum hálfnuð. Erfiðustu atriðin eru búin og eftir að hafa horft á það sem þegar er komið er ég viss um að útkoman verður glæsileg. Það er orðinn daglegur ávani að dásama fólkið sem ég er að vinna með, en það er bara góð ástæða fyrir því. Ég get ekki ímyndað mér betri hóp til að vinna með. Þetta verkefni byrjaði sem einföld hugmynd en er nú orðin stærri en ég hefði þorað að plana. Það vafðist upp á þetta og ég er núna að sjá hvað þetta er orðið stórt. Það er sennilega gott að ég sá það ekki fyrr, því ég er ekki viss um að ég hefði lagt í þetta.

Meira seinna... 

Sagan um Myndina - fyrsti bútur

Tökur eru hafnar. Myndin er farin af stað. Þetta er mikil vinna og mikið að gera en þetta er rosalega gaman. Það get ég þakkað fólkinu sem er að gera þetta með mér.

Ég kom til landsins fyrir rúmri viku og hitti hópinn. Ég efast um að ég hefði fengið betra fólk til að vinna með þó ég hefði haft fjárlög á við Dirty Harry himself.

Við vorum með æfingar á föstudag og ég vissi strax að ég var heppinn með hópinn. Anna Brynja og Jóel lifðu sig inn í hlutverkin og það var ekki hægt að heyra að þau voru að fara með línur sem höfðu verið skrifaðar einhverjum mánuðum fyrr. Kiddi var líka með tæknimálin á hreinu og það léttir mitt verk mikið. Ég vil þakka Erlingi Gíslasyni og Brynju konu hans fyrir aðstöðuna.

Tökur hófust á laugardag við Eiríksstaði í Haukadal. Eiríkur Rauði byggði bæinn upphaflega en hann var endurbyggður á aldamótaárinu 2000. Hann er mjög vel gerður og kemur mjög vel út á mynd. Það eina sem ég sé eftir er að lyktin í bænum kemst ekki til skila til áhorfenda.

Laugardagurinn var flóknasti dagurinn að mörgu leyti. Anna Brynja og Jóel þurftu að vera ung og gömul. Það fór því mikill tími í förðun, en Sonja sannaði að hún getur gert kraftaverk. Við vorum líka með tvo aukaleikara, Oddný sem lék ömmuna og Kristín Viðja var yngri útgáfa af Önnu Brynju. Þær stóðu sig báðar frábærlega. Hver veit, kannski sjáum við meira af Viðju. Hæfileikarnir eru fyrir hendi. Kiddi var ómissandi, eins og ég hafði búist við. Ef hann var ekki að aðstoða við tökur, var hann hlaupandi um allt takandi myndir. Þetta var líka löng keyrsla. Þetta var því langur og erfiður dagur en það var ekki að sjá á fólkinu. Ég veit að þessi hópur á eftir að skila af sér góðri mynd. 

Meira seinna... þetta er bara rétt farið af stað.

Að smíða kvikmynd

Þá er komið að því. Síðasti dagurinn í vinnunni í dag og flugið í fyrramálið. Ferðin byrjar með langþráðum endurfundum en vinnan byrjar fljótlega eftir það.

Ég var að klára að setja saman endanlegt plan fyrir tökur. Fundir með leikurum og tökuliði strax eftir helgi og svo hefjast tökur fyrir næstu helgi. Síðustu atriðin verða svo tekin upp þriðjudaginn 22 ágúst. Þetta eru sem sagt um tvær vikur sem fara í þetta. Þess á milli get ég bara verið í mínu eigin landi innan um fjölskylduna.

Hugmyndin er að blogga eitthvað hérna á komandi vikum, en ég hef sennilega minni tíma til þess en hingað til. Það væri þó gaman að koma einhverjum myndum og sögum á netið. Spurning með að uppfæra heimasíðuna líka. Kominn tími á það. Kannski ég vinni í því í flugvélinni á morgun.

Að gera kvikmynd er mikið verk og það getur svo margt farið úrskeiðis. Þá á ég ekki bara við fótbrot og aðra hluti sem koma í veg fyrir að verkið verði klárað, heldur litla hluti sem gera myndina ekki eins góða og ætlunin var. Þetta var vandamálið í fyrra. Ég skrifaði handrit og leikstýrði mynd, The Small Hours. Sagan var ekki svo slæm, en það var enginn tími til neins. Ég gubbaði út handritinu, sem var svo endalaust í vinnslu, þar á meðal eftir að tökur hófust. Þær hófust reyndar um viku eftir að ég gubbaði upp hugmyndinni. Það var því enginn tími til að gera neitt, plana neitt. Myndin var gerð og margir segja að hún sé góð, en ég var aldrei sáttur. Sagan eins og ég sá hana komst ekki nógu vel til skila og leikurinn rétt náði að vera þokkalegur. Þetta var auðvitað allt mitt, allir sem að myndinni komu stóðu sig sem hetjur. Það var bara enginn tími til að vanda til verks.

Það verður svo sannarlega annað uppá peningnum í þetta skiptið. Við tökum okkur nægan tíma í að ná hverju atriði eins og það á að vera. Ég hef valið leikara með reynslu og tökustaði sem krydda söguna. Þar fyrir utan hefur þessi saga verið skrifuð, endurskrifuð, legið í tunnu og svo tekin upp aftur, yfirfarin og endurskrifuð aftur. Ég hef sem sagt gert allt sem ég get til að þessi mynd heppnist sem best. Nú er bara að nota tökudagana og gera sitt allra besta og vona að svona óvenjuleg saga höfði til einhverra.

Allavega, hlakka til að komast heim. Meira seinna.

Tímamót

2006 virðist ætla að verða mikið umbrotaár. Alvarleg veikindi í fjölskyldunni, fjölgun við sjóndeildarhringinn, stuttmyndin hefur tekið mikinn tíma og vinnu og það dæmi virðist allt vera að taka meira til sín. Ég kem heim til Íslands á laugardaginn og verð í fjórar vikur, sennilega lengri tími en ég hef verið samanlagt á klakanum síðasta áratuginn. Upprunalega ástæðan var kvikmyndin en nú er ég bara feginn að geta verið þarna fyrir fjölskylduna og sjálfan mig. Ég er líka búinn að vera á fundum undanfarið og var kosinn formaður fimm manna hóps sem er að setja upp framleiðslufyrirtæki í september í Hollandi. Þar verður auðvitað nóg að gera, tvö verkefni þegar í vinnslu og 2-3 í viðbót í undirbúningi.

Ég var búinn að semja við eigandann þar sem ég vinn núna að ég myndi vinna þrjá daga í viku eftir að ég kem til baka frá Íslandi. Þetta er eitthvað sem við ákváðum fyrir ári síðan. Hann bað mig að bíða þar sem vantaði mann í aðra stöðu. Ég beið, en það tók níu mánuði að finna þann mann. Af hverju veit ég ekki. Sennilega vildi hann ekki vera að borga öll þessi laun. Það er allavega eina ástæðan sem ég get ímyndað mér. Það var ekki fyrr en vinnufélagi minn byrjaði virkilega að kvarta að eitthvað gerðist. Nú var komið að mér hélt ég og við sömdum um að ég færi að vinna þrjá daga í september.  Það var svo fyrir um viku að hann kallar mig inn til sín og dregur allt til baka. Hann geti ekki látið mig vinna þrjá daga. Fimm skal það vera.

Ég skrifaði sem sagt uppsagnarbréf. Ég vinn minn uppsagnartíma í september eftir að ég kem til baka og svo er þetta búið. Þetta er stór ákvörðun, því ég mun auðvitað verða launalaus í bili. Engar bætur fyrir þá sem hætta sjálfviljugir. Maginn er í hnút, þannig lagað, en það er sama hvernig ég skoða dæmið, þetta var það eina sem ég gat gert. Valið var á milli fastra tekna og vinnu sem maður er ekki ánægður í og henda öllum hugmyndum um kvikmyndagerð fyrir borð, eða að njóta lífsins og gera eitthvað sem maður hefur áhuga á og trúir á. Spurning með að finna hlutastarf einhvers staðar.

Þetta ár mun því skilja við okkur í allt annarri stöðu en þegar það gekk í garð. Ekkert er eins, allt er að umturnast og það verður athyglisvert að sjá hvernig hlutinir verða þegar þetta tímabil er um garð gengið. 

John Lennon

Ég hef oft velt því fyrir mér hvað John Lennon væri að gera ef hann væri á lífi. Hvað hefði hann gert hefði Mark Chapman ekki myrt hann í desember 1980?

Við vitum að hann var nýbúinn að gefa út plötuna Double Fantasy. Það er ekki eins vel þekkt að hann var á leiðinni til Englands til að hjálpa bæði George og Ringo með sóloplötur sem þeir voru að vinna að. Þar að auki var hann langt kominn með næstu sólóplötu, Milk and Honey. Hún var kláruð eftir andlát hans og gefin út árið 1984.

Þá er það fantasían. Vorið 1981 er hann búinn að hjálpa ex-Bítlunum tveimur. Hann fer aftur til NY að klára sína eigin plötu. Hún kemur út á haustmánuðun 1981 og selst nokkuð vel. Hann spilar á örfáum hljómleikum í kring um jólin en tekur ekki í mál að fara í alvöru hljómleikaferð.

Um vorið fer Lennon aftur í hljóðver. Upptökur eru kláraðar síðla sumars og platan kemur út fyrir jólin 1982. Hún selst minna en fyrri plötur og Lennon dregur sig í hlé. Sean er átta ára og John finnst hann ekki hafa sinnt honum nógu mikið síðustu þrjú árin. Haustið 1983 bankar gamall kunningi, Elton John, upp á hjá honum. Hann vill ólmur fá Lennon til að syngja inn á nýjustu plötuna en John er ekki svo viss. Elton tekur nei ekki í mál og John lætur til leiðast. Lagið er gefið út á smáskífu í byrjun árs 1984 og selst vel. Þeir spila saman á einum hljómleikum. 1984 fer í að ferðast um Bandaríkin og reyna að fá fólk til að kjósa Reagan út úr Hvíta Húsinu. Hann semur lag og tekur það upp með George Harrison og Eric Claption. Herferðin er mikið í fréttum, Lennon er maður ársins að mörgu leyti, en Reagan nær þó endurkjöri. John hjálpar líka syninum Julian með fyrstu plötuna.

Í ársbyrjun 1985 hittast þeir John, George og Eric aftur. Ætlunin er að fylgja eftir smáskífunni frá árinu áður. Þetta átti að vera 2-3 lög en vatt fljótt upp á sig og í apríl voru 14 lög komin á band. 10 laga platan kemur út í byrjun júní 1985, gengur vel, og er fylgt eftir með lítilli hljómleikaferð um Bretlandseyjar. Þeir koma meðal annars fram á Live Aid. George og Eric vilja halda áfram og fara um Evrópu og Bandaríkin, en John hefur ekki áhuga á því. Það eru háværar raddir um að Bítlarnir skuli koma saman á árinu til að halda upp á 45 ára afmæli Johns, 25 ára afmæli Hamborgar ævintýrsins og 15 ára afmæli Let it Be, en enginn Bítlanna segist hafa áhuga.

"Lennon in the Movies!". Í lok 1985 tekur Lennon að sér að framleiða mynd um afleiðingar Víetnam stríðsins. Hann leggur til fjármagn og nafn sitt. Hann ferðast til suð-austur Asíu á vormánuðum 1986 og talar við Bandaríska hermenn um sumarið. Klipping fer fram um haustið og er myndin frumsýnd samtímis í London og Washington í byrjun desember 1986. Í kjölfar myndarinnar ferðast Lennon um heiminn, fer á eins konar fyrirlestratúr. Í mars fer hann með fjölskylduna til Bahama eyja og nýtur sumarsins við Karabíska hafið.

Haustið 1987 hringir síminn. Það er svarthærður íri sem vill ólmur fá goðið til að koma fram með hljómsveit sinni. John er ekkert á því að koma fram á sviði og segir nei. Eftir margar símhringingar ákveður hann þó að skoða málið, þar sem þessi ungi maður virðist hafa eitthvað til málanna að leggja. Eftir að hafa séð U2 á hljómleikum slær Lennon til og kemur fram með þeim í Madison Square Garden í lok september 1987.

Hann smitast af ákafa þeirra, sér að baráttan fyrir friði lifir enn og ákveður að taka til hendinni á ný. Hann tekur upp tvö lög með U2 í Sun Studios, sem eru seinna útgefin á Rattle & Hum. Lennon lokar sig af í íbúðinni í NY í tvo mánuði og gerir ekkert annað en að semja lög. Nýja platan er tekin upp á sex vikum í byrjun 1988. Hvert lag er fullkominn áróðurssöngur fyrir betri heimi. Lennon leitar uppi tólf leikstjóra og lætur gera stuttmynd (frekar en myndband) við hvert lag af plötunni. Nýjasta afurðin kemur svo út í júlí 1988 á vínyl, geisladisk og myndbandi. Viku fyrir útgáfuna er myndin sýnd í 30 kvikmyndahúsum um allan heim. Aldrei þessu vant ákveður Lennon að fara í hljómleikaferð. Hann ferðast um allan heiminn frá júlí 1988 til mars 1989. Lagavalið er 45% nýtt efni, 35% sólo og 20% Bítlalög. Ferðin er mjög vel heppnuð, þó sumir kvarti yfir að hafa ekki fengið að heyra meira Bítlaefni.

Árið 1989 eru blikur á lofti í austur Evrópu. Lennon ferðast um álfuna og predikar ást og jafnrétti. Þegar múrinn fellur um haustið er hann í Berlín. 

Framhald seinna...?

Þessi færsla var innspíreruð af þessu. 

Carnivale

Ég var að klára að horfa á Carnivale. Þetta eru þættir sem gerast 1934 í sandfoki suðvestur hluta Bandaríkjanna.

Ég ætla nú ekki að segja neitt mikið um þessa þætti, nema að þeir eru ótrúlega góðir. Þeir sem hafa gaman af David Lynch finna sig í þessu. Söguþráðurinn er sterkur, það er ekkert verið að flýta sér allt of mikið, heldur er séð til þess að maður njóti hvers atriðis til hins ýtrasta.

Það er líka skondið að hafi maður ekki lesið sér til um þættina fyrir fram, hefur maður ekki hugmynd um hvað er í gangi. Það skýrist allt, en það er skemmtilegt að vera jafn glórulaus og persónurnar.

Allavega, ég mæli með þessum þáttum, 110%. 

Fallegu hvítu seglin...

Ég man eftir að hafa alist upp við sögur af frönskum skipum, ströndum, mannbjörg og slysum. Langafi, fæddur 1893, mundi vel eftir skútunum sem sigldu upp í sandinn í Meðallandsfjöru. Mér datt einhvern tíma í hug að taka sögurnar upp á spólu en ég var of ungur til að taka það nógu alvarlega og gera eitthvað í því. Það er því mikil vitneskja farin og kemur aldrei aftur.

Nú þegar ég er farinn að fitla við kvikmyndagerð datt mér í hug að skoða þetta aftur. Ég fór að lesa mér til um frönsku og flæmsku skúturnar sem komu á íslandsmið í byrjun mars ár hvert. Ég komst að því að þetta var stórmál í Frakklandi og er enn. Þessi keppni sannar það. Ég komst líka að því að fallegu hvítu seglin sem sáust frá landi voru allt annað en falleg þegar maður var á þessum bátum. Þar var kuldi og vosbúð.

Hvernig sáu íslendingar frakkana? Hvernig sáu frakkarnir íslendinga? Hvenær og hvernig fóru samskipti fram? Margar spurningar og þetta er bara byrjunin.

Frönsku skúturnar á leið heim