✝ Guðgeir Sumarliðason - minningargreinar

Guðgeir Sumarliðason var fæddur á Feðgum í Meðallandi, V-Skaftafellssýslu, 2. apríl 1929. Hann lést 19. október á deild 11-E á Landspítalanum við Hringbraut. 

Foreldrar hans voru Sumarliði Sveinsson, f. 10.10. 1893 á Undirhrauni/Melhól, Meðallandi, d. 22.2. 1992, og kona hans Sigríður Runólfsdóttir, f. 1.12. 1899 í Neðra-Dal, Biskupstungum, frá Bakkakoti í Meðallandi, d. 16.8. 1986. Bróðir Guðgeirs er Sveinn, f. 3.9. 1922 á Feðgum, d. 9.8. 2002, bílstjóri í Þorlákshöfn. Hans börn: Þorvaldur Geir, Dagbjartur Ragnar og Halldóra Sigríður. 

Feðgar var torfbær sem stóð sunnanvert við Eldvatnið. Fjölskyldan fluttist þaðan vegna ágangs sands 1945. Þau fór til Hveragerðis og byggðu sér þar hús sem þau nefndu einnig Feðga, það var í Heiðmörk 51, seinna 28. Þá var Guðgeir 16 ára en Sveinn bróðir hans tæpra 23ja ára, fjölskyldan gisti að mestu í tjaldi á lóðinni þar til hægt var að flytja inn í nýja húsið í september. Sumarliði og Sigríður bjuggu þar svo til ársins 1985, er þau fluttu til sonar síns í Bitru. 

Í Hveragerði starfaði Guðgeir m.a. við byggingu Ölfusárbrúar og var með vörubíl að leggja veginn út í Selvog og var handmokað á og bílstjóranum ekki gerð nein undantekning. Skólabílstjóri var hann í Hveragerði og var þá ekki mikið eldri en elstu börnin. 17.4. 1954 kvæntist Guðgeir Hrefnu Ólafsdóttur, f. 9.1. 1932 í Reykjavík. Foreldrar hennar voru Ólafur G.H. Þorkelsson vörubílstjóri í Reykjavík, f. 16.11. 1905 á Ísafirði, d. 26.10. 1980 í R, og kona hans Guðrún H. Þorsteinsdóttir, f. 9.9. 1911 í  Vestmannaeyjum, d. 28.6. 1987 í Reykjavík.

Hann var góður penni og ritaði greinar í ýmis tímarit um áhugamál sín. Og ætíð ferðapistla um ferðir sínar með Samkór Selfoss þar sem hann söng bassa í fjölda ára og söng í kirkjukór Hraungerðiskirkju og var þar sóknarnefndarformaður. Eftir að þau hjón fluttu suður gekk hann til liðs við Árnesingakórinn í Reykjavík sem mun syngja honum til heiðurs við útförina. Guðgeir og Hrefna bjuggu í Reykjavík þar sem hann starfaði lengst af á Bæjarleiðum við leigubílaakstur, Guðgeir fékk ungur vélstjóraréttindi (pungapróf). Var hann á síld eina vertíð og seinna með tengdaföður sínum á mb. Hafþóri um tíma. 1972 söðlaði hann um og gerðist bóndi í Bitru í Hraungerðishreppi, Árn. Þau brugðu búi 2002 og fluttu þá á Bjarnhólastíg 24, Kópavogi, það hús ber einnig nafnið Feðgar. 

Börn Hrefnu og Guðgeirs eru 1) Jenný Kristín, f. 24.3. 1952, m. Hjörtur Hans Kolsöe, f. 22.2. 1953, börn: a) Halldór Úlfar, f. 8.2. 1973, sbk. Sara Sturludóttir, f. 18.7.1979, barn: Aron, f. 13.8. 2003, b) Arelíus Sveinn, f. 6.12. 1975, kona: Arna B. Boonlit, f. 1.1. 1982, barn: Sara Fönn, f. 6.9. 2001, og Guðgeir Hans, f. 8.3. 1982, 2) Sigrún f. 9.8. 1953, m. Ásgeir R. Sigurðsson, f. 27.2. 1948, d. 16.1. 1983, börn: a) Vilhjálmur Geir, f. 10.5. 1969, kona: Miriam Geelhoed, f. 5.10. 1972, barn: Mats Kilian, f. 27.1. 2007, b) Ásdís, f. 12.1. 1972, sbm. Eyþór Grétar Birgisson, f. 17.3. 1961, börn: Kristín Viðja, f. 11.6. 1994, og Karen Ósk, f. 23.3. 2003, sbm. SG Ólafur Ágúst Lange, f. 5.4. 1955, 3) Edda Lára, f. 24.9. 1954, börn: a) Helena Dögg, f. 23.7. 1973, barn: Tinna Líf, f. 12.1. 1998, b) Geir, f. 23.12. 1982, sbk. Bai Ying Ge, f. 26.8. 1987 og c) Arnar f. 8.12. 1988. 4) Auður Rut, f. 19.5. 1959, barn: Hrefna Líf, f. 28.7. 1986, 5) Þorkell Kristján, f. 28.4. 1962. Guðgeir verður jarðsunginn frá Hjallakirkju í dag kl. 11. 

Elsku „pabbaskat“. 

Mig langar að minnast þín með fáeinum orðum. Þú varst sá blíðasti og besti maður sem ég hef nokkurn tíma kynnst. Þú varst ekki margmáll en afskaplega fróður og vel lesinn maður, alltaf boðinn og búinn að rétta hjálparhönd ef á þurfti að halda. Svo lengi sem ég man eftir mér notaðir þú aldrei skírnarnafn mitt, þú ávarpaðir mig aldrei öðruvísi en með gælunafninu sem þú gafst mér þegar ég kom frá Danmörku eftir hjartaaðgerð aðeins 6 ára gömul. En því miður tók það mig 35 ár að vita hvað þetta orð þýddi, ég hélt einfaldlega að þetta væri bara gæluorð sem þú hefðir fundið upp handa mér, og mér fannst alltaf svo vænt um það, og ég var komin yfir fertugt þegar ég vissi hvað þetta orð þýddi, fjársjóður, ekki minnkaði væntumþykjan ánafninu og þér við það. Þú varst mikill og góður söngmaður og söngst í kórum lengst af. 

Þú varst alltaf á móti því að sálmar væru styttir. Vildir helst syngja þá í fullri lengd, svo að í kistulagningunni þinni var Ó, Jesú bróðir besti sungið í fullri lengd og ekkert múður, þannig hefðir þú viljað hafa það. 

Elsku pabbaskat, þín er sárt saknað af mér og minni fjölskyldu, Helenu, Tinnu, Geir og Arnari. 

Hvíl í friði, elsku pabbi minn. 

Þín „Lilleskat.“ 

Edda Lára. 

Guðgeir átti djúpan róm og dug í sinni og rætur austur á skaftfellskum söndum. Hann stundaði söngnám hjá Ingveldi Hjaltested og söng að staðaldri í tveim kórum. Ég kynntist honum meðan ég bjó á Flúðum og þangað kom hann úr hinum enda þessa söngglaða héraðs í söngtíma til kennarans og til að fá undirleik hjá mér. Nágrannar urðum við síðar og góðir vinir. Hann unni arfinum okkar sameiginlega, ljóðunum sem lögin prýddu eins og sögum af lífsþrautum og sigrum. Hann bjó yfir hógværð og festu.

Mæt er minning þessa góða drengs. 

Ingi Heiðmar Jónsson. 

 

 

Elsku Guðgeir. Það er komið að kveðjustund. Það var einkennileg tilfinning hér um árið þegar ég var á leið austur til ykkar Hrefnu til að dvelja hjá ykkur langdvölum. Ég hafði aldrei séð ykkur áður. En móttökurnar voru ekki slæmar, þið tókuð mér á allan hátt opnum örmum. Elsku Guðgeir, hvað þú varst mér góður þennan tíma, tókst mér sem þinni eigin dóttur. Það stytti stundirnar að fá að fara með þér í fjósið og gefa kálfunum, það var toppurinn á tilverunni í þá daga. Ég á eftir að sakna þín. 

Elsku Hrefna, Jenný, Sigrún, Edda Lára, Auður og Þorkell, Guð blessi ykkur öll og fjölskyldur ykkar. Minningin um gullmolann ykkar lifir. 

Kveðja, 

Björg Benjamínsdóttir. 

Með þessum fáu línum vil ég minnast Guðgeirs Sumarliðasonar. 

Ég kynntist Guðgeiri og hans fjölskyldu þegar ég var 11 ára eða fyrir 43 árum og leita því margar góðar minningar á hugann. 

Mér var tekið svo vel af Guðgeiri og Hrefnu að það var eins og ég væri fjölskyldumeðlimur, en svona var Guðgeir. 

Guðgeir hafði þann eiginleika að öllum leið vel í návist hans. En nú er kallið komið eftir veikindi síðustu ár. Ég er þess fullviss að svo góður drengur fær góðar móttökur á nýjum stað. 

Hrefna mín og þið öll. Megi Guð og góðar vættir styðja ykkur í ykkar sorg.

Margrét E. Kristjánsdóttir. 

Sigurður Pálsson. 

 

 

Ég vaknaði upp við vondan draum í London fyrir 15 árum. Mig dreymdi að þú værir farinn. Þú, af öllum. Ég var svo langt í burtu og ég átti þér svo margt að þakka. Sem betur fer var þetta draumur. Þegar ég hringdi í þig var allt í lagi. Þegar ég kom heim naut ég þess að vera nálægt þér. Ég vissi hvað ég var heppinn að þekkja þig.

Ég sagði þér aldrei frá því hvað mig dreymdi. Það skipti ekki máli. 

Fyrir rúmum tveimur árum vissum við að eitthvað var að. Vissum ekki hvað það var en þér leið illa. Þegar ég kom heim um sumarið vildi ég fara með þig austur í Meðalland svo þú gætir séð æskuslóðirnar einu sinni enn en þú varst of veikur. Sem betur fer náðir þú þér aftur. Þú gast notið lífsins þótt óveðursskýin neituðu að hverfa. Þegar fólk spurði hvernig ég hefði það, hvernig gengi, minntist ég aldrei á þig. Ekki vegna þess að ég vildi það ekki, ég vildi öskra til alheimsins að þarna færi fallegasta manneskja sem ég hef nokkru sinni kynnst. Ég vildi segja öllum heiminum að lífið væri óréttlátt gagnvart þeirri manneskju sem átti það síst skilið. Að ég hefði glaður skipt við þig, tekið á mig krabbameinið og barist fyrir þig. 

Ég sagði þér aldrei að allt sem ég hef gert síðan var fyrir þig. Mitt líf eins og það leggur sig var, er og verður tileinkað þér. Ég væri ekki sá sem ég er án þess að hafa kynnst þér og lært af þér. Allt það góða sem ég reyni að tileinka mér á ég þér að þakka. 

Ég er óendanlega þakklátur fyrir að hafa fengið að sýna þér Mats Kilian og sjá þig halda á honum. Ég mun aldrei gleyma litla augnablikinu áður en þið fóruð frá Skotlandi og þú komst inn í herbergi þar sem hann lá sofandi. Ég mun aldrei getað þakkað þér almennilega fyrir það en þess þarf ekki. 

Ég vildi að ég gæti verið hjá þér en þú ert kominn á betri stað þar sem þú þarft ekki að þjást. Þú munt lifa í hjarta mínu svo lengi sem ég lifi. 

Takk fyrir allt og Guð blessi þig. 

Vilhjálmur Geir Ásgeirsson. 

Nú er horfinn yfir móðuna miklu hjartkær vinur, svili og mágur Guðgeir Sumarliðason. Margir góðir kostir prýddu þennan dáðadreng. Hann hafði óvenju tæra og fallega söngrödd sem við nutum oftlega á góðum fundum á heimili hans og Hrefnu, konu hans, um leið og við nutum ríkulegra kræsinga á heimili þeirra. 

Guðgeir var mikill og einlægur trúmaður þar sem hann efaðist aldrei um tilveru og handleiðslu guðs og fannst öllu best borgið í hans hendi. Enda gaf hann kirkju sinni í Hraungerðishreppi mikið af sínum tíma sem formaður sóknarnefndar, forsöngvari, oft á tíðum einsöngvari, bæði þar og í öðrum kirkjum og taldi það ekki eftir sér. Kórmaður var hann mikill og söng með kirkjukór, samkór og karlakór enda lauk hann þriðja stigi í söngskóla á seinni árum sínum. 

Nærvara hans var einkar notaleg þar sem hógværð í fasi og orðum var gjarnan í fyrirrúmi. Áhugi og meðferð á íslenskri tungu var honum hugleikin og hafði hann áhrif á aðra í kringum sig hvað tunguna varðaði. Lagði oft til sínar hugmyndir til ýmissa útvarpsþátta í þeim efnum. Þá var hann mjög góður penni og skrifaði margar greinar í blöð og tímarit, einkanlega um þjóðleg mál. 

Guðgeir var sérlega skemmtilegur ferðafélagi, hvort sem var í fjallaferðum á vetrum eða sumarferðum þar sem hann var sérlega fróður um landið og sögu. 

Eitt sem lýsir Guðgeiri var elja hans við leitina að staðsetningu Hólmaselskirkju í Meðallandi, sem fór undir hraun í Skaftáreldum 1784. Saga þessarar kirkju og gossins var rík í huga hans, eins og annarra sveitunga þar. Kirkjan hafði verið flutt af upprunalega stað sínum, til Hólmasels, vegna uppfoks neðar í sveitinni, nokkrum árum áður með mikilli fyrirhöfn sóknarbarna. Þegar hraunflóðið stefndi að Hólmaselsbænum og kirkjunni flúði prestur með allt sitt, læsti kirkjunni en skildi eftir alla kirkjumuni og klukkuna, sem var forláta gripur fenginn að láni frá Þykkvabæjarklaustri. Þegar bændur áttuðu sig á hvernig skilið hafði verið við reyndu þeir að komast í kirkjuna en allt var læst og hraunið komið upp að henni. Þessi missir var Meðallendingum afar sár og presti lítið þakkað. Þar til nýverið vissi engin hvar Hólmaselskirkja hafði nákvæmlega staðið. Guðgeiri þótti það mjög miður, fór á kreik og las sér til og leitaði allra gagna sem mögulegt var að finna. Hafði loks upp á korti sem biskup hafði látið gera af Meðallandi og nærsveitum nokkru fyrir gos þar sem fram kom staðsetning allra bæja sveitarinnar, bæði þeirra sem fóru undir og eins hinna sem sluppu og standa enn. Næst fékk hann hjá Landmælingum ríkisins loftmynd af sveitinni og með hornamælingum og samburði við þekkta staði og óþekkta gat hann fundið hnit staðarins þar sem kirkjan liggur undir. Að þessu öllu loknu, sem tók langan tíma og fyrirhöfn, fékk hann okkur svila sína og fleira gott fólk með sér með gps-tæki í hendi og gengum yfir hraunið eftir gps-tækinu, staðurinn fundinn og kross reistur á staðnum. Þessi ferð gekk mjög brösuglega og nefndi Guðgeir ákveðinn draug sem líklega var að stríða okkur. 

Veru sæll, kæri vinur. 

Ástvaldur Eiríksson og 

Katla Margét Ólafsdóttir. 

Athugasemdir

[Snorri Bergz, 27.10.2008 kl. 19:41]

Sælir

Ekki þekkti ég Guðgeir, en ég ólst upp í Meðallandinu, á Melhól nánar tiltekið. Og fæddur 1969 eins og sumir aðrir.

Þorsteinn Þorgerðarson    Þórey Jónsdóttir       1. september 1823 - 18. júní 1899    19. apríl 1824 - 9. nóvember 1914
Ingibergur Þorsteinsson 1856 - 1942 Valgerður Ingibergsdóttir 1905 - 1994 Bergur Ingimundarson 1942 Snorri Guðjón Bergsson 1969	Sveinn Þorsteinsson 1861 Sumarliði Sveinsson 1893 - 1992 Guðgeir Sumarliðason 1929

Ég samhryggist. Þeim fer nú óðum fækkandi sem hafa í raun átt heima í Meðallandinu. Annars grunar mig að Sumarliði og afi minn, Ingimundur Sveinsson, hafi þekkst á sínum tíma. Báðir f. 1893 og ekki langt á milli, þannig séð.

[Jórunn Sigurbergsdóttir , 27.10.2008 kl. 22:47]

Innilegar samúðarkveðjur. Ég man eftir því þegar þú skrifaðir greinina á bloggið sem kemur hér með undir þínu nafni.

[alva (IP-tala skráð) 27.10.2008 kl. 23:11]

Samúðarkveðjur

[Gunnhildur Ólafsdóttir, 28.10.2008 kl. 14:09]

Samúðarkveðjur til þín Villi. Það er alltaf sárt að missa ástvini sína.

[Villi Asgeirsson, 29.10.2008 kl. 15:05]

Snorri. Sumarliði langafi þekkti Ingimund. Ég spurðist fyrir um það og fékk það staðfest. Hann þekkti alla meðallendinga og hélt góðu sambandi þar til hann dó, tæplega 99 ára gamall. Hann og langamma töluðu oft um fólkið á Melhól.

Takk, Jórunn. Ég skrifaði þá grein meðan hann var enn lifandi og breytti henni svo. Ég ætlaði að skrifa allt aðra minningargrein en um leið og ég kom heim hvarf tíminn.

Takk, Alva.

Takk, Gunnhildur. Það er sárt að missa ástvini, en afi var grunnurinn sem ég byggðist á. Hann var örugglega mikilvægasta mannsekja í mínu lífi. Allavega sú sem mótaði mig mest og best.