Guðatuð

Er ekki komið nóg af þessu helveðske guðatuði þar sem ekkert má segja um trúarbrögð án þess að allir brjálist? Hvað er svona heilagt við Múhameð, Ésú, Mosa og alla þá? Það er ofsalega hallærislegt að allir verði að þegja þegar kemur að trúmálum.

Það er ekki spurning að hafi Múði verið að pota í barn, má það alveg koma upp á yfirborðið. Ekki að ég hefði áhuga á að lesa þann viðbjóð, en það hjálpar engum nema skeggjuðum múllum að fela það. Tímarnir voru aðrir, en fjandinn hafi það, níu ára barn.

„Ljósblátt klám“

Athugasemdir

[Jóhannes Ragnarsson, 11.8.2008 kl. 21:49]

Heyrðu Villi, þú stafsetur nafn Frelsarans nákvæmlega eins og Helgi Hóseasson, þ.e. Ésú. Þú kallar þá Drotinn væntanlega Éhóva Einskítsson eins og Helgi?

[Emil Hannes Valgeirsson, 11.8.2008 kl. 22:03]

Ætli það sé ekki þannig að ef ekkert væri heilagt við þessa félaga þá væri lítið eftir sem trúin á þá ætti að byggjast á.

[Jórunn Sigurbergsdóttir , 11.8.2008 kl. 22:05]

Ekki hef ég áhuga a að lesa svona heldur.

[Villi Asgeirsson, 12.8.2008 kl. 06:53]

- Jóhannes, ég stafset nafnið yfirleitt rétt, en gerði það vitlust hér. Mér er ekki nógu illa við guð til að nota orðið skít yfir hann. Það er sjálfsagt óþarfi að móðga það fólk sem tekur biblíusögurnar hátíðlega. Ég er ekkert að böggast við trúaða.

- Emil, en hvað er hátíðlegt? Guð og það allt? Prestar og alþingismenn líka, eins og þeir voru í den? Forsetinn? Er hátíðleiki ekki bara eitthver stimpill sem búinn hefur verið til um það sem yfirvöld vilja ekki að við rökræðum um?

- Jórunn, get ímyndað mér það. Mér finnst samt ekki að það eigi að banna eða halda aftur af útgáfu bókarinnar því einhverjir vilji halda því leyndu hvað spámaðurinna var að dunda sér við meðan hann lifði.

- Páll, ég er ekkert sérstaklega kristinn, þótt ég hafi alist upp við sömu trúarbrögð og flestir íslendingar. Ég sé ekkert öfundsvert við að vera svo heilaþveginn af einhverri bók og tiktúrum kring um hana að maður bilist í hvert skipti sem einhver segir eitthvað minna en hátíðlegt um hana. Ég held að eftir því sem fólk er viðkvæmara um trúna, því ótrúlegri er hún. Múslimar, sköpunarsinnar og fleiri eru fljótir upp á háa c-ið, á meðan fólk eins og búddistar, sem trúa á sinn innri mann, geta tekið andmælum með meiri ró. Ég sé ekkert öfundsvert við að vera fangi guðsins sem maður trúir á og þurfa endalaust að halda einhverri rökleysu fram.

[Emil Hannes Valgeirsson, 12.8.2008 kl. 16:46]

Þetta eru allt alveg ágætis vangaveltur, en ég setti inn þessa athugasemd vegna þess að mér fannst dálítið sérstakt í pistlinum að spyrja hvað væri svona heilagt við náunga eins og Jésú og Múhameð. Það má alveg velta því fyrir sér, en ég talaði hinsvegar ekkert um hátíðleika, enda er það allt annað.