Hefði orðið áttræður í dag

Afi minn, Guðgeir Sumarliðason, hefði orðið áttræður í dag. Ég man eftir glottinu í augunum þegar hann sagðist vera með skemmtilega hugmynd um það hvernig hann vildi halda upp á það. Þetta var í ágúst í fyrra, um það bil sem myndin til hliðar var tekin. Hann greindist með krabbamein vorið 2006. Átti ekki að lifa það ár, en afi var alltaf sterkur og lifði ekki bara 2006, heldur 2007 líka. Það dró af honum, en á tímabili virtist ekkert ætla að koma í veg fyrir að hann næði að halda upp á afmælið í dag. Það varð þó ekki. Hann lést í október.

Ein síðasta minningin sem ég á með honum er ávarp forsætisráðherra. Við stóðum í eldhúsinu, ég, hann og amma. Viku seinna fór ég aftur til Hollands og viku eftir það var hann farinn. Okkar allra síðasta stund saman var erfið. Við vissum að hann ætti ekki langt eftir, en hann hafði alltaf kvatt með brosi, við sjáumst næst. Ekki í þetta síðasta skipti. Hann var hálf sofandi í stólnum sínum, tók í höndina á mér og vildi ekki sleppa. Mér fannst við standa þarna í langan tíma. Við vissum báðir að þetta var okkar síðasta stund saman. Það lá einhvern vegin í loftinu. 10 dögum seinna var ég kominn heim aftur til að bera hann til grafar.

Margir íslendingar hafa flutt af landi brott eftir hrunið. Enn fleiri eru sennilega að spá í það. Ég flutti í burtu fyrir mörgum árum. Fórnaði mörgum árum sem við hefðum getað verið saman, gert upp fortíðina og kynnst hvorum öðrum sem fullorðnir menn. Það er svo auðvelt að fara, svo erfitt að vera farinn. Maður er alltaf á leiðinni heim, en áður en maður veit af eru 15 ár liðin og fólkið manns farið. Á endanum er kannski ekkert eftir sem dregur mann heim til Íslands. Kannski hafa börnin manns ekkert með þetta land að gera og koma aldrei heim.

Til hamingju afi, hvar sem þú ert. Ég hugsa til þín og mun alltaf gera það. 

Athugasemdir

[Jórunn Sigurbergsdóttir , 2.4.2009 kl. 21:20]

Ég sendi þér innilegar samúðarkveðjur. Afi þinn dó í október en ég finn hver vænt þér hefur þótt um hann.

[Lára Hanna Einarsdóttir, 3.4.2009 kl. 01:17]

Fallegur maður og fallegur pistill... takk. 

[Jenný Stefanía Jensdóttir, 3.4.2009 kl. 02:36]

Takk fyrir Villi, ég varð snortin yfir þessari sögu, kannski líka að ég finn mikla skírskotun með henni.  Er á leiðinni heim í áttræðisafmæli pabba n.k. mánudag.  Honum fannst það sjálfum mikið tilstand og allt of langt fyrir mig að fara.  Ég svaraði að bragði:" láttu ekki svona pabbi, þú veist að maður hendir öllu frá sér þegar jarðarför eða alvarleg veikindi verða, en að hitta þig hressan og kátan á þessum degi verður miklu skemmtilegra".   Hann samþykkti þessi rök, og brosti örugglega í kampinn.

Hlýjar kveðjur

[Sóldís Fjóla Karlsdóttir, 3.4.2009 kl. 08:01]

Góður pistill hjá þér, og sýnir væntumþykju þína. 

[Villi Asgeirsson, 3.4.2009 kl. 10:28]

Takk fyrir það...

[Þráinn Jökull Elísson, 7.4.2009 kl. 20:29]

Frábær grein hjá þér. Ég bjó erlendis árum saman en náði þó aftur heim áður en faðir minn lést. Ég finn enn fyrir söknuði þegar ég hugsa til áranna sem við hefðum getað verið í mun nánara sambandi en raun bar vitni. Bestu kveðjur.