Hefði orðið áttræður í dag

Afi minn, Guðgeir Sumarliðason, hefði orðið áttræður í dag. Ég man eftir glottinu í augunum þegar hann sagðist vera með skemmtilega hugmynd um það hvernig hann vildi halda upp á það. Þetta var í ágúst í fyrra, um það bil sem myndin til hliðar var tekin. Hann greindist með krabbamein vorið 2006. Átti ekki að lifa það ár, en afi var alltaf sterkur og lifði ekki bara 2006, heldur 2007 líka. Það dró af honum, en á tímabili virtist ekkert ætla að koma í veg fyrir að hann næði að halda upp á afmælið í dag. Það varð þó ekki. Hann lést í október.

Ein síðasta minningin sem ég á með honum er ávarp forsætisráðherra. Við stóðum í eldhúsinu, ég, hann og amma. Viku seinna fór ég aftur til Hollands og viku eftir það var hann farinn. Okkar allra síðasta stund saman var erfið. Við vissum að hann ætti ekki langt eftir, en hann hafði alltaf kvatt með brosi, við sjáumst næst. Ekki í þetta síðasta skipti. Hann var hálf sofandi í stólnum sínum, tók í höndina á mér og vildi ekki sleppa. Mér fannst við standa þarna í langan tíma. Við vissum báðir að þetta var okkar síðasta stund saman. Það lá einhvern vegin í loftinu. 10 dögum seinna var ég kominn heim aftur til að bera hann til grafar.

Margir íslendingar hafa flutt af landi brott eftir hrunið. Enn fleiri eru sennilega að spá í það. Ég flutti í burtu fyrir mörgum árum. Fórnaði mörgum árum sem við hefðum getað verið saman, gert upp fortíðina og kynnst hvorum öðrum sem fullorðnir menn. Það er svo auðvelt að fara, svo erfitt að vera farinn. Maður er alltaf á leiðinni heim, en áður en maður veit af eru 15 ár liðin og fólkið manns farið. Á endanum er kannski ekkert eftir sem dregur mann heim til Íslands. Kannski hafa börnin manns ekkert með þetta land að gera og koma aldrei heim.

Til hamingju afi, hvar sem þú ert. Ég hugsa til þín og mun alltaf gera það.