Pönkstrætó

Rosalega er gamli strætó fallegur. Liturinn er hrikalegur, en það fer samt sæluhrollur um mig við að sjá hann. Ég man eftir grábrúna víniláklæðinu sem var kroppað í og plokkað þar til svampurinn kom í ljós og útkrotað og brennt. Ég held þessir vagnar hafi verið lengi í umferð, vel fram yfir 1980.

Það var flottast að sitja aftast. Þeir sem sátu fremst voru kennarasleikjur og fífl sem lærðu heima. Alveg eins og í kennslustofunum. Gðmlu konurnar sátu í miðjunni. Stundum fremst þó.

Um svipað leyti og við fluttum upp í Breiðholt voru íslendingar loksins að fatta pönkið. Þetta kom sér illa fyrir mig, því ég þurfti oft að taka strætó. Ég fluttist neðar í fæðukeðjunni, því allir sem voru ekki pönkarar voru hræddir við pönkara og ég var allt of ungur til að vera pönkari. Pönkararnir sátu aftast og krotuðu á sætin og skáru það með vasahnífum. Stundum kveiktu þeir líka í sætunum. Þeir spýttu líka á gólfin. Aftasti þriðjungur vagnanna var þeirra svæði og enginn hætti sér þangað, vildi hann ekki enda með nælu í nefinu.

Svo man ég eftir að seinna vildi borgin kaupa einhverja Skódaútgáfu að strætó. Þeir voru kallaðir Ikarus. Hálf skondið, því Megas hafði gefið út pönkplötu undir nafninu Ikarus. Svona passar lífið yfirleitt við sjálft sig.

Nú eru komnir gulir vetnisstrætóar sem enginn tekur.

Hefur annars einhver spáð í hvað orðið lúður er fyndið? 

Gamli og nýi strætó á rauðum dregli

Æi nei...

Ég er þá ennþá ljótari en ég hélt ég væri. Það er alveg sama hvað ég læt skína í tennurnar og flauti fallega og fari í bað og raki, alltaf segja þær mér að hypja mig aftur út í skóg þaðan sem ég kom. Mér finnst ég bara vera nokkuð huggulegur, svona miðað við aldur, fyrri störf, áfengissýkn og 60+ aukakíló, en ég er kannski að miða of hátt. Eða lágt, ef maður mælir þetta í árum.

Prrrr.... Þarf að fara að koma mér upp leynibloggi þar sem ég skrifa fyrir hönd ógeðsins á Ölkrúsinni, eða hvað nýjasta rónabælið heitir. Væri örugglega skemmtilegt. 

Karlar ofmeta persónutöfra sína